Овде, ноздрите нѐ печат
Од непознатата трева
Колку сега сме ние истите што
Времето го поминувавме покрај старото пристаниште
Колку е сина
Татулата што постојано ни е пред очи
Дали е потемна или посветла ?
Дали е истиот глас
Од тропање на испуканите садови
Што ни зуи во ушите ?
Дали е таа ладовина што ја знаеме или
прстите в зори што шетаа по
мазните колкови што ги оставивме ?
Навистина дали ориганото го искрвави нашето детство
Што започнуваше да чади среде бел ден ?
Дали ловориките беа што ни ги гореа усните
Дали споменот е, колку и болката
По ловоровиот пат што го познававме ?
Овде, квичејќи меѓу трњето,
Секогаш го поставуваме истото прашање
Во овој град, знаеме и јасно ни е како ден :
Дури и најбестрашната река
Еден ден се враќа во својот извор
Не е небото туку ние сме тие што трепкаме.
EN 
MK