Гојко Божовиќ – МИГ

Можеби е миг да се спуштат знамињата
И возбудените војници да ги исчистат мечевите
Пред конечно да ги смират во каниите
Како што некогаш во цивилните денови
Во прегратка смирувале плач на сакана жена,
А идните патници да ја разгледаат мапата на пловидби
Која е завршена и на оние што допрва ги чека.
Пловидбите се како годишни времиња.
Зимата во пештера, меѓу ѕверовите и свињите,
Пролетта со убавите речни нимфи,
Летото на дебелото море
Есента во разбивање по растурените острови.
Жртви ќе бидат поднесени, ќе видиме кои.
Можеби е миг
На советот да се чујат сите гласови, да
Проговорат и оние кои никогаш не зборувале,
Да замолкне оружјето што никогаш не молчело.
А жртвите ќе се бројат до следните војни.
И ралата ќе ја мешаат киселата земја
Со понекоја зафрлена коска.
Жените се подготвуваат да ја напуштат историјата,
А совршените оправдувања ги напуштаат големите битки.
Мажите не се кај пренаселените куќи,
А децата трагаат по причините кои ќе ги
Претворат во татковци на семејства.
 
 
Превод: Никола Кукунеш