Ќе се случи на станица
со стаклен кров
валкан од саѓите
на секој воз и
ќе се гушнат за секоја милја
на доаѓање. И не ќе се
пуштат, низ сето времетраење,
неговата рака во облината
на нејзиниот копнеж. Чекорат во град
туѓ за обајцата,
гледаат жени со торби како
даваат на некој поп парички за воените ветерани;
наоѓаат глетка кон црквата низ клучалката
од еден стар ѕид на другиот крај на градот, куполата
клучалката ја пополнува прецизно,
како око. Во домот
на зимата, под една земја
од ќебиња, тој ѝ ја топли кожата
дури таа се облекува од воздухот.
Има начин на кој телата наши
не се наши, и кога тој ја наоѓа неа
конечно има простор
за сите кои ги љубат
местото кое тој го наоѓа,
таа го наоѓа, секој збор од кожата
една одлука.
Има земја
која дланките никогаш не ти ги напушта,
дожд кој коските никогаш
не ти ги напушта. Зборови толку стари та скршени
од нас, оти можат да бидат само
скршени. Тие нема
да се откажат, оти некоја љубов
е откршена од љубов,
како камења
од камен,
дожд од дожд,
како морето
од морето.
Превод од англиски јазик Горјан Костовски
MK 
EN