И велиш дека светот се смалил.
И дека зборуваат оние кои се
Скарани со зборовите.
И дека сега е сѐ што никогаш не било.
И дека недостојните луѓе се
Замешале во достојните намери,
Доволни за со нив да се поминат
Денови и години.
И дека сонцето се лади, а земјата се затоплува.
И опстанокот станал ветување
Во кое веруваат слабите духови.
Водата зовре и тргна
Да се прелева преку утврдените брегови,
А од нејзините бранови не изнурна
Ни божица, ни нимфа, ни девојка што се капе.
И велиш дека се крева звукот,
Се чинеше едвај чуен,
Денес веќе тресок каков што не се слушнал
Откако здивна Големата преселба.
Превод: Никола Кукунеш
MK 
EN