Овој човек,
кој пребега од Тбилиси –
каде снегот паѓаше додека чиповите
се монтираа на секоја жетва од нови мажи;
кој живееше цели две години
во визба во Париз;
кој дојде, во очај,
до хематитското добредојде,
до сјајот на небото и предградијата овде –
дише сега
со прередување
на топуските во неговите дробови:
седи, како череп со пламнати ноздри,
се обвиткува со кафеави гасови –
небаре сѐ што му останало е
да се убие себеси, дел по дел,
со неговиот лично сопствен оган –
откако ја преживеал
принудата на сите други пламени.
Превод: Елида Бахтијароска
MK 
EN