В градина седиш на дното од морето
а дрвјата, високи алги, се нишаат во времето
наредени како слогови, исправени како нурнувања
а ластовичките и инсектите се вртат во воздухот,
стрелициите одѕвонуваат, си го менуваат полот,
огнени јазици, пепелаво-црни и оксидирано-зелени,
овие катастрофални мигови на светлина,
браново-честичните ноќи и вечерите со спори од мувла,
многу малку време помина од нашата кармичка трансмиграција
и секогаш ќе е така, додека да започне повторно,
и животот влегува во нас како клуч, и не постојат грешки,
хромозомите се делат – ова е мртов лист,
корењата се на милост и немилост на ветрот, птица грабливка
на работ од воздухот, лилјакот и бубашвабата,
а јас сум распнат на себеси, ти
си распната, се кикотиме и се потиме
и се претвораме во опојна течност, ти си го забораваш
името, латинскиот јазик, белите животни,
небесните јазли, се разложуваат во утрото, што е животот:
фестивал на распаѓање, преродба, хидролиза.
Превод од англиски јазик Никола Ѓелинчески
MK 
EN