Чекајќи го со тебе моментот кога се издигнуваме. Не прецизирајќи ништо освен тој момент. Конфузија, заматен заборав, нека дојде, остатоци од цивилизацијата околу нас, светла кои бледнеат и го фаќаат тој гнасен вчерашен ден, лица кои нè чекаат, кои нè презираат. Оставајќи ги без глас, далеку зад нас, како мали страшни фигури, совршено завиткани во нивните вратоврски, на работа.
Твоето кисело шеќерно лице, среќна, те легнувам покрај мене, мислејќи дека времето сепак ќе се среди и ќе ти најде место, начин да љубиш.
Она што ми недостига најмногу од работите што недостигаат најмногу е дека не можам да ти помогнам. Да ти речам дека ќе дојдам во недела, понеделник. Повторно да го зготвам твојот врат во вдлабнатината на мојата рака, омекнат од сенката на твоите големи втренчени очи.
Мажот кој јас го носам и мажот кој го фрлам, мажот кој сум, неговата тага утрово, неговата тага на старо чудотворно дете, мажот кој ти го носиш, лицето кое ми го оставаш, белата стапалка што ја оставаш, безимената тага што ми ја сместуваш во градиве. Без никаква насмевка да нè спаси.
Во најцрната од нијансите. Им завидувам на тие што можат да врескаат.
Измисли нешто, по ѓаволите. Да бидеме чудо.
Да те следам како низ лесна спирала.
MK 
EN