ПРАШАЊА, Компасот на сонот, Жена која спие

ПРАШАЊА

Кој ги вади големите камења од реката

и ги оплакува под месечината?

Кој ја присилува ноќта да се откаже од своите ѕвезди?

Кој ѝ упатува телефонски повици

на наполно глувата планина?

Кој ја пушта проѕирната кочија

да шета по површината на езерото?

Кој ги бере сребрените плодови

во црните овоштарници?

Зошто се чуваат првите знаци на пролетта

по прашливите музеи?

Зошто во часовниците

Времето се меле во толку ситна прав?

Кој ја подготвил претставата

на чиј што крај читателите на поезија

ќе бидат истерани засекогаш од библиотеките?

Но кој ги поставува овие прашања?

Зошто токму јас треба на нив да одговорам?

И што ќе стане со мене

ако одговорите не бидат наполно точни?

 

 

Компасот на сонот

Тоа е тој воз uпо забрзано не носи кон сонот:
неговите тркала во слатко лепило тонат.
Напразно се обидуваме да ѕвониме во алармното ѕвоно
бидејќи тоа сето е исполнето со волна.
Која е таа девојка која однадвор дланката ја става
врз прозорецот и наместо пејзаж ја нуди?
А после е премногу доцна кога ќе ни јават
дека возот е над бездна а машинистите – луди.
И кога наоколу ќе се склопи густото море
не стасува да не полази ниту една морница:
оставајќи rи светлините далеку зад себе горе
возот се претвора во мрачна подморница.

 

 

Жена која спие

Ламба во нејзинот сон гори
и мачка гази со кадифените шепи.
И додека шума со шума во темнината спори
се раѓаат езера невини и слепи.
Таа е неподвижна како затворена книга
но неми слики во неа се движат.
Пред портата на куќата лежат риба, ѕвезда, тигар,
и виснатата рака со јазици И ја лижат.
Каде ја носи бранот и кој очите И ги шири
пред која глетка, пред кое чудо, седмо, осмо?
Кој ја води – рибата во кој ли прилив,
тиrарот во која шума, ѕвездата во кој ли космос?