Гојко Божовиќ – ТИВКА ПОПЛАДНЕВНА ЅВЕРКО

Заспан дену, есенска навико,
Потребо за човечки глас и допир,
Тивка попладневна ѕверко,
Толку разумна во својата цел
И секогаш со лесен чекор,
Снеможена ѕвездо, твоето мина,
Книго истргана од рацете и очите,
Далеку од стокмениот нотес,
Сè пократки денови, сè подолги бессоници,
Синкопо меѓу два здива
Разреден воздух,
Заспан дену, есенска навико,
И тишино меѓу два ноќни чекора.
 
 
Превод: Никола Кукунеш