Првиот ден на себе имаше железен оклоп за летање.
Под оклопот имаше куп меко перје, а секој збор во неговата уста
имаше неколку боцки, клун или диригентска игла.
Му ја отворив устата и сите зборови внимателно ги извадив на масичката за кафе.
Ги наострив малку затапените клунови и му ги вратив.
Сè минуваше молкум, во првите неколку години.
На масичката врз која беа изложени неговите зборови
се слеваше вишнова ракија. Се спуштавме под маса за да ја излижеме
гледајќи се без да трепнеме, затоа што сè ќе заврши наскоро.
Беа зимите, сите до една бели, доаѓаа во чевли на кат.
Беа сватовите, крошните, дрвените кревети и нивните грижи и
железничките станици.
Неговиот оклоп ја криеше големата машина која испушташе
длабоки звуци под земја. Неговите силни птици, корабите, ларвите
дрвенестите етиди, патетичните сонати маршираа пред нас по
ноќните друмови.
Кога сè се заврши ме прогласи за ближна.
Ги прибра сите очи во чекмеџињата и остави еден пар од доверба.
Го носам со себе во градови, кули, во болест и во рана мугра,
две доверливи китки планинско цвеќе.
Превод од хрватски јазик Никола Кукунеш
MK 
EN