Кога почнувам да трчам мислите се глинени, мокри. Потем, исушени од брзиот здив, се растураат
во нешто како, на пример, дурско фугато кое трчка зад мене, до мене, и исчезнува.
Тркачите се како мравки, ползат по мевот на шумата, се лизгаат долж нејзините нозе и ги прескокнуваат вдлабнатините меѓу
прстите.
Шумата се преместува во сон, кроце, низ векови, затоа што сред древната ноќ ја скокоткаат дрвените јадра.
Зимското утро е нејзината омилена книга која ја отвора со првиот снег, на првата бела страница.
Наместо наслов, на неа се ситно отпечатени луѓе, ранобудници.
А лете, кога дрвјата пеат од корењата и преку лисјето им ја пренесуваат идејата на птиците и инсектите кои дотогаш живееја во азбучните колиби, шумата се повлекува во монаштво, длабоко под кората.
Тркачите не можат да ја најдат во мислите и така ослепени од здивот јурат низ пустината, сувото корито, напуштената
покраина.
Не знаат дека шумата веќе била во нив и дека извесно време се задржала во нивните стапала и дланки, а во вратот го дигнала
своето знаме.
Во градите се вселиле бубачки, а во зглобовите шумоли лисјето на црната бреза.
Тркачите веќе летаат како патки, мавтајќи со крилјата до
последен здив
а потем излетуваат од шумата како нечујна експлозија,
од книгата која ги напишала излегуваат без гребаница.
Превод од хрватски јазик Никола Кукунеш
MK 
EN