Браќа Миладиновци

Награда „Браќа Миладиновци“

Наградата „Браќа Миладиновци“ е основана во 1963 година како признание за најдобра поетска книга помеѓу две изданија на фестивалот „Струшки вечери на поезијата“.

Наградата „Браќа Миладиновци“ е најважната национална награда за поезија во Македонија. Наградата беше именувана во чест на истакнатите македонски просветители и преродбеници, браќата Димитар, Наум и Константин Миладинов. Најстариот брат Димитар беше собирач на македонски умотворби и просветител, средниот брат Наум е првиот македонски музиколог и мелограф, а најмладиот брат Константин се смета за основоположник на современата македонска поезија. Во негова чест во 1961 година беа започнати Струшките вечери на поезијата. Наградата „Браќа Миладиновци“ се доделува за најдобра поетска збирка издадена меѓу две фестивалски изданија. Струшките вечери на поезијата секоја година објавуваат репрезентативно издание од добитникот на наградата „Браќа Миладиновци“ преведена на англиски јазик. Прв добитник на наградата беше Матеја Матевски со својата поетска книга „Рамноденица“ во 1963 година.

Наградени Поети

Лидија Димковска

Лидија Димковска е родена во 1971 година во Скопје. Завршила општа и компаративна книжевност на Филолошкиот факултет во Скопје, а постдипломски студии по романска книжевност на Филолошкиот факултет во Букурешт, Романија, каде што работела како лектор по македонски јазик и книжевност. Објавила неколку поетски книги за кои има добиено домашни и меѓународни награди, меѓу кои и најновата – европската награда за поезија „Хуберт Бурда“. Нејзината најнова збирка поезија е насловена pH неутрална за животот и смртта (2009). Составувач е на антологијата на најмладата македонска поезија 20.млади.мак.поети.00, 2000. Го објавила романот Скриена камера (2004) за кој ја доби наградата „Стале Попов“ за најдобро прозно остварување на Друштвото на писателите на Македонија. Романот Скриена камера излезе во превод на словенечки (2006) и словачки јазик (2007). Нејзини песни се објавени ширум светот. Учествувала на бројни меѓународни книжевни средби. Преведува од романски и од словенечки јазик. Живее во Љубљана, Словенија.

Ива Дамјановски

Ива Дамјановски – родена е на 09.01.1996 во Скопје, С. Македонија и е дипломиран пијанист на Факултетот за музичка уметност при УКИМ. (2019), класа на проф. Тодор Светиев. Моментално е студент на катедрата за Музикологија, работејќи на своите пост-дипломски студии на универзитетот „Free University of Bolzano“ во Италија.
Автор е на научната статија „Сценското дело на иднината: современиот перформативен феномен, неговиот развој и комуникација со публиката.“, објавена во четвртото издание на научното списание “Ars Academica” (2016). Автор е и на трудот ELELORP 76: MUSICA NOVA MACEDONICA. Електроакустичната музика во Македонија, нејзиниот развој и карактеристика.“, презентиран во рамки нанаучната конференција на 42-то издание на манифестацијата „Струшка Музичка Есен“, издаден во официјалниот зборник на истото. (2017)
Дел од организацискиот, режиски и изведувачки тим на серијата концерти „No Hay Banda“ посветени на филмската музика, во соработка со Академската Сцена при Факултетот за Драмски Уметности при УКИМ, Скопје (2017- 2019). А, исто така, таа е организатор, режисер и изведувач на концертните проекти „Монохроматика“ (дел од програмата на манифестацијата „Денови на Македонска Музика“, 2018 ) и „Монолози“ (дел од програмата на фестивалот „Златна Лира“, 2018). Моментално работи хонорарно како корепетитор на Факултетот за Музичка Уметност при УКИМ и е дел од експерименталното дуо „Алембик“. Нејзината прва композиција за пијано, „Breath“ е објавена во компилацијата „Klavirsko Nebo 3“, во издаваштво на продукциската куќа „Pop Depresija“.
Добитник е на наградата „Игор Исаковски“ за најдобар дебитантски поетски ракопис во 2017 г. за стихозбирката „Тие“ (2017, Блесок), кој го добива своето второ и дополнето издание во 2019 г. (ПНВ Публикации). Во 2020 е издадена и нејзината втора стихозбирка „Двоумење“, за која и е доделена наградата „Браќа Миладиновци“ на Струшките Вечери на Поезијата. Нејзината поезија е застапена во ревијата „Рукописи 40“ (2017), како и панорамата „32 македонски поети. Гласови на новиот век.“ (2018, ПНВ Публикации). Учествувала на „Астални Проекции“ и нејзината поезија е застапена во монографијата посветена на поетската манифестација (2019, Бегемот),како и голем број други поетски читања во Скопје. Нејзината поезија е преведувана на српски, грчки, хрватски и словенечки јазик.

Јовица Ивановски

Јовица Ивановски е роден во Скопје, 1961 година. Автор е на петнаесет книги поезија и неколку избори на македонски и англиски јазик. Застапен е во повеќе антологии и препеан на петнаесетина јазици. Добитник на наградата „Браќа Миладиновци“, на Струшките Вечери на Поезијата за книгата „Човек“ (2019). Сè уште живее и работи во Скопје.

Зоран Анчевски

Поет, универзитетски професор, преведувач, есеист. Има објавено осум поетски збирки што се одлично примени од критиката, високо оценети и наградено со различни награди во земјата и во странство, како што се наградата „Студентски збор“ за најдобра дебитантска книга (1984), меѓународната награда „Џакомо Леопарди“ во Италија (2004), највисоката национална награда за поезија „Браќа Миладиновци“ на СВП за Небесна пантомима, како најдобра поетска книга во 2018 година и др.. Исто така има објавено голем број есеи, критички осврти, и студија од доменот на книжевната теорија, За традицијата (2007). Приредил и превел на англиски јазик неколку антологиски избори македонска поезија и куса проза, а речиси да нема позначаен македонски или англо-американски поет што го не го превел на македонски или на англиски јазик. За неговата преведувачко дело ја добил највисоката национална награда за превод „Григор Прличев“ (2001). Избори од неговата поезија се преведени и објавени на над дваесет јазици во бројни и значајни странски списанија и антологии. Неговите Избрани песни на македонски и англиски јазик се објавени во 2011 година. Член е на Друштвото на писатели на Македонија, бил двапати секретар на македонскиот ПЕН центар и негов актуелен претседател, а раководел и со УО на СВП (2002-2007). Живее и работи во Скопје, Р. Македонија.

Михаил Ренџов

Михаил Ренџов е роден на 25 август 1936 година во Штип. Член е на Друштвото на писатели на Македонија и на Македонскиот ПЕН центар.
Автор е на книгите: Иселеник на огинот (поезија, 1965); Ноќно растење на зборот (поезија,1967); Каде од оваа страна ( поезија, 1968 ); На работ од сонот (поезија, 1972);
Страв (поезија, 1976 ); Полноќ (поезија, 1979); Нерези ( поезија, 1982 ); Аутодафе (поезија, 1985); Феникс (поезија, сонети, 1987); Земја. Потоп (поезија 1991); Сонување патување
(поезија за деца, 1991); Тој (лирска поема 1993); Шпил 33 (поезија, 1994); Вечната, бесконечната (поезија, 1996); Јас оксиморон (поезија, 1998); Ангела сонува (поезија за
деца, 1998); Псалми (поезија, 2000); Апокалипса (драмска поема, 2002); Захариј и други раскази (раскази, 2004); Галичица (поезија, 2007); Расеано собрано (есеи, записи, патописи 2008); Предвесница (поема, 2009); Сонети (поезија, 2010); Ракопис – Душопис (ракописна книга поезија, 2011); Издишки (поезија, 2013); Окарина (поезија, сонети, 2015); Јас.
Елегии (поезија, сонети, 2017).
Добитник е на бројни награди меѓу кои: „11 Октомври“ и „Браќа Миладиновци“ за
книгата Нерези (1982), „Григор Прличев“ за поемата Тој (1993), „Ацо Шопов “ за книгата Јас Оксиморон (1999), „Рациново признание“ за книгата Захариј и други раскази ( 2004),
Награда „Григор Прличев“ за поемата Предвесница (2009), „Браќа Миладиновци“ за
книгата Јас. Елегии (2017).

Иван Џепароски

Иван (Ивица) Џепароски (1958, Скопје) е поет, филозоф и преведувач. Дипломирал на Филозофскиот факултет во Скопје каде што магистрирал и докторирал. Автор е на дваесет и пет книги, и тоа: на шест поетски книги, на единаесет книги од областа на естетиката и на културната теорија, на две поетски антологии и на шест теориско-есеистички избори. За своето творештво ги има добиено наградите „Млад Борец“ (1984), „Димитар Митрев“ (1993) „Парадигма“ (2009) и „Браќа Миладиновци“ (2016). Работи на Филозофскиот факултет во Скопје како редовен професор по предметите: Естетика, Историја на естетиката и Филозофија на културата. Бил и е раководител на Институтот по филозофија (2004- 2009; 2013- ) и секретар на Македонскиот ПЕН Центар (1999-2001; 2008-2014). Се занимава и со превод: Вилијам Блејк, Џејмс Џојс, Јосиф Бродски, Дејвид Хјум, Едмунд Берк итн. Добитник е и на наградата „Григор Прличев“ (1993) за поетски превод. Неговата поезија и некои од неговите есеи се преведени на над десетина странски јазици во светот. Поетски дела: Слики од изложбата; Еклоги; Песни; Волја за мисла; Грабнувањето на Европа; Светлината на Света Гора.

Виолета Танчева – Златева

Виолета Танчева – Златева е родена на 25 април 1968 година, во с. Бориево, Струмица. Дипломирала на Филолошкиот факултет во Скопје, на групата Југословенска книжевност. Пишува поезија, проза и есеи. Член на ДПМ од 2000 година. Добитник е на наградата „Браќа Миладиновци“ на Струшките вечери на поезијата за најдобра поетска книга во 2015 година.
Ги објавила следниве книги проза: Книга за сонот (1992); Враќања (1993); Враќајќи се во Бориево (1999); Шарени писма (2008); како и стихозбирките Мојот Пикасо (2007); Заробеници на молкот (2010); Огнена (2011); Нашата приказна (2013); Година без лето (2015).

Вера Чејковска

Македонски поет, физичар, есеист и преведувач. Родена во 1954 г. во Скопје, Република Македонија. Дипломирала физика на Универзитетот „Св. Кирил и Методиј“ во Скопје, завршила постдипломски студии по физика на внатрешноста на Земјата на Универзитетот во Загреб, се стекнала со титулата доктор на физички науки на Универзитетот „Св. Кирил и Методиј“ во Скопје. Работи во Сеизмолошката опсерваторија при Природно-математичкиот факултет на Универзитетот „Св. Кирил и Методиј“ во Скопје, почнувајќи од 1980 г. Член на Македонскиот П.Е.Н. центар, на Друштвото на писателите на Македонија, на Друштвото на физичарите на Македонија и на Здружението на инженерите по физика на Македонија. Поранешен секретар на Македонскиот П.Е.Н. центар (2006 – 2008 г.). Поранешен член на редакцијата на Ревијата на Македонскиот П.Е.Н. центар (1996 –2000 г.) и нејзин главен уредник (2006 – 2009 г.). Поранешен член на редакцијата на списанието Стожер на Друштвото на писателите на Македонија (1998 – 2000 г., 2002 – 2004 г.). Еден од редакторите на две монографски изданија за Природно-математичкиот факултет на Универзитетот „Св. Кирил и Методиј“ во Скопје. Изворно, на македонски јазик, ги објавила поетските книги: Човек и врата (Скопје, едиција Алфа, 1975 – награда „Млада Струга“–1976); Множење на словото (Скопје, Наша книга, 1986); Опит (Скопје, Македонска книга, 1992 – награда „Кочо Рацин“); Отсуството на Благиот (Скопје, Македонска книга, 1993; избор); Рабови (Скопје, Матица македонска, 2007 – награда „Ацо Шопов“), Отсуството на Благиот II (Битола, Микена, 2008; избор; 78-ми том од 130 тома Македонска книжевност). Избор од нејзината поезија објавен е засебно, во превод на албански јазик: Leximi i dritës (Читање на светлината; Скопје, Бата прес, 2000). Нејзините песни се преведувани и на петнаесетина други јазици и застапувани во антологии и избори на македонската поезија, печатени во Република Македонија и странство.Досега за нејзината поезија се напишани триесетина засебни текстови од дваесетина познати македонски критичари, во коишто истата, од самите почетоци, е оценета како „радикално антитрадиционална во однос на целокупната македонска поезија“ и означувана како „квантна поезија“, „ноезис-и-поиезис“, „поезија на холограми“, „поезија на гатанката“ (Георги Старделов), „нов сензибилитет“ (Милан Ѓурчинов, Матеја Матевски), „поетика на преустројства“ (Ката Ќулавкова) … Нејзините научни трудови (на македонски или англиски) вклучуваат монографии, статии и енциклопедиски одредници од сеизмологијата. Во домашни списанија, антологии и други изданија објавени се нејзини книжевни есеи и есеи на врската наука–уметност, како и книжевни или научни преводи од англиски, руски, српски или бугарски.

Ристо Јачев

Ристо Ѓ. Јачев е роден во егејскиот дел на Македонија. Со илјадници македонски деца бегалци и прогонети од родните огништа проживува драматично детство и младост во емиграција. На Филолошкиот факултет на Универэитетот „Кирил и Методиј” во Скопје дипломира книжевност. Најнапред едно време работи како артист и средношколски наставник, а потоа преминува во тогашно Радио Скопје (денес Македонско радио) каде што работи како новинар и уредник до крајот на својот работен век. Како исклучително плоден писател Ристо Ѓ. Јачев е повеќе од четириесет години живо присутен во современата македонска литература со поетски, проэни и драмски остварувања. Освен на македонскиот литературен стандард, пишува песни и на својот родокраен воденски дијалект, со што, эаедно со поетите Санде Стојчевски (кој пишува и на кумановскиот) и Лилјана Чаловска (која пишуваше и на струшкиот дијалект) се вбројува меѓу неколкуте ретки современи македонски писатели што го негуваат и што го афирмираат дијалектното поетско творештво. Неговата поеэија е претставена во ниэа антологиски иэбори од современата македонска литература. Преведуван е на повеќе светски јаэици. Член е на Друштвото на писателите на Македонија (ДПМ) во Скопје по 1967 година. Живее и соэдава во Скопје. Добитник е на престижната награда „Браќа Миладиновци“ во 2013 година.

Милош Линдро

Милош Линдро е македонски поет, критичар, есеист и преведувач. Роден е на 9 септември, 1952 година во Косел, Охридско. Студирал на Природно-математичкиот факултет во Скопје. Работел во издавачката куќа „Македонска книга“ и бил главен уредник на весникот „Глас“. Работи во Министерството за култура при владата на Република Македонија. Живее во Скопје.
Учествувал во создавањето на поетскиот манифест „На чекор од говорот“ (Разгледи, 1980 година) во којшто се заговара поетиката на генеративното која се реализира низ т.н. „Модел на ослабено именување“. Преведува од српско-хрватски и романски јазик на македонски. Член е н Друштво на писатели на Македонија од 1982 година. Милош Линдро е писател кој е застапуван во повеќе избори и антологии на македонската поезија во земјата и странство. Милош Линдро е автор на следните книги:
Поезија
„Полилема“ 1977 година КММ Скопје „Вибрации“ 1980 година Мисла Скопје „Разградба“ 1983 година Македонска книга Скопје „Слова за речта 1987 година Наша книга Скопје „Раз-градба“ 1994 година
Проза
„Знакот, думата, словото“ 1990 година

Веле Смилевски

Bеле Смилевски е роден 1949 година во Ново Село, Демирхисарско. Поет, литературен критичар и есеист. Доктор по филолошки науки. Работи како научен советник вo Институтот за македонска литература и е професор на Студиите по новинарство на Правниот факултет во Скопје. Бил претседател на Советот на Струшките вечери на поезијата и претседател на Друштвото на писателите на Македонија. Член е на Македонскиот ПЕН центар. Бил уредник во издавачката куќа „Мисла“ и на списанието „Разгледи“.Автори е на поетските книги: „ Слика што согорува“, „Кафез“, „Диши длабоко“ „Одѕив на здивот“, „Гребнатинки“ и други.

Владимир Мартиновски

Владимир Мартиновски (1974) e поет, раскажувач, книжевен теоретичар, преведувач.  Работи како доцент на Катедрата за општа и компаративна книжевност, при Филолошкиот факултет „Блаже Конески“, Универзитет „Св. Кирил и Методиј“, Скопје. Дипломирал и магистрирал на Филолошкиот факултет, а докторирал на Универзитетот Париз 3 –  Нова Сорбона. Автор е на книгите: „Од слика до песна – интерференции меѓу македонската современа поезија и ликовните уметности“ (студија, 2003), „Морска месечина“ (хаику и танка, 2003), „Скриени песни“ (хаику, 2005), „И вода и земја и оган и воздух“ (хаику, 2006), „Споредбени триптиси“ (студии и есеи, 2007), „Les Musées imaginaires“, (студија, 2009), „Ехо од бранови“ (хаибуни, 2009), „Слики за читање – аспекти на екфразиската поезија“ (студија, 2009) и „Квартети“ (поезија, 2010). Ги приредил книгите: „Ut pictura poesis – поезијата во дијалог со ликовните уметности, тематски избор од македонската поезија“  (заедно со Нухи Винца, 2006) и „Метаморфози и метатекстови“ (заедно со Весна Томовска, 2008). Добитник е на прва награда на Конкурсот за краток расказ на „Нова Македонија“ за 2009 година, како  и на наградата „Браќа Миладиновци“ за 2010 година.

Весна Ацевска

Родена е во Скопје на 10. 11. 1952 г. Поет, раскажувач и преведувач. Завршила Филолошки факултет во Скопје. Работи во весникот Република, а од 1992 работи како лектор во Институтот за национална историја во Скопје. Член е на ДПМ (1991). Се занимава и со преведување и го препева финскиот еп Калевала, за што ја доби наградата за препев Григор Прличев (2000). Во своите стихови Ацевска се противставува на традицијата на женското пеење и на феминизираниот лиризам во кој доминира една исповедна и субјективна интонација. Дела: збирки поезија: Подготовки за претстава (1985), Карпа за скок (1991), Котва за Ное (1994) и Неред во огледалото 1996); романи: Лавиринт (1992), Рок видри (1993) и Скалила во зеленилото (1994).

Ристо Лазаров

Роден на 3 октомври 1949 година во Штип. Завршил југословенска книжевност со македонски јазик на Филолошкиот факултет во Скопје. Работи како новинар. Бил генерален директор на Новинската агенција Танјуг. Бил и главен уредник на меѓународното списание Балкан форум во кое свои прилози објавуваа Гинтер Грас, Чеслав Милош, Јосиф Бродски, Ханс Магнус Енцесбергер, Лешек Колаковски, Адам Михник и други врвни интелектуалци од целиот свет. Од 1997 година е директор и главен уредник на националната телевизија Телма. Член е на Друштвото на писателите на Македонија од 1972 година. Претседател е на Македонскиот ПЕН центар. Добитник е на повеќе книжевни награди и признанија: “Млад борец” (1972), “13 ноември” на градот Скопје (1980), наградата на МРТВ за најдобра книга за деца меѓу две Струшки вечери на поезијата (1987), наградата “Ацо Шопов” на ДПМ за најдобра поетска книга (2006) наградата “Браќа Миладиновци” на СВП (2008). Во 2000-та година беше лауреат на Празникот на липите во Скопје, а во 2010 година е награден со Книжевното жезло и со наградата Велја кутија на Македонските духовни конаци. Пишувал театарска критика, а објавил и повеќе препеви, критики и есеи. Досега на македонски јазик ги објавил следните книги поезија: Ноќна птица во паркот (1972), Јана (1980), Грозен кикот (1983), Капки кисела вистина (1985), Лет(о) преку океанот (1988), Горјан во Дорјан (1988), Одрони, избор (1988), Точка на вриење (1990), Од Битола појдов (1993), Одвајнадежна (1993), Силјан штркот уште еднаш ја облетува Македонија (1995), Јаве, избор (1998), Херакле (1998), Колумбо (2000), Тројца за преферанс (2001), Одмолчена (2003), Ненадејна (2005), Чехопек (2006,2007), Среде (2008), Жива рана, избор (2008), Сонот на коалата (2009), Избрани дела во четири тома (2009), Поезија, избор (2010), Кревалка (2011), Ситночекорка (2012). На странски јазици му се објавени следните книги: Siljan the Stork Flies Over Macedonia Once Again (1996), История болезни (Москва, 1996), Јавне песме (Просвета, Београд,2003), Силян Щьрка още ведньж лети над Македония (Софија, 2006), Е Beftë (на албански,2006), Herakleј (Љубљана, 2006), Cechovabeni (Брно, 2007), Shoes for My Father, Перт, Австралија (2010); Циклуси од поезијата на Ристо Лазаров се објавени на германски, француски, шведски, турски, романски, унгарски и други јазици. Застапуван е во сите релевантни антологии на современата македонска поезија. Преведува од англиски, српски и бугарски јазик. Превел книги поезија од Чеслав Милош, Карл Сандберг, Георги Константинов, Абдулах Сидран, Горан Бабиќ и други автори.

Никола Маџиров

Никола Маџиров (27. 10. 1973 год. во Струмица) – македонски поет, есеист и преведувач. Дела: „Заклучени во градот“ (поезија, 1999), „Некаде никаде“ (поезија, 1999), „Асфалт, но небо“ (поезија, 2003), „Преместен камен“ (поезија, 2007). Добитник е наградите „Студентски збор“, „Ацо Караманов“, „Браќа Миладиновци“ и европската награда за млад поет „Хуберт Бурда“, која се доделува на автори родени во Централна и Источна Европа. Неговата поезија е преведена на повеќе јазици и објавувана е во неколку избори и антологии на македонската поезија. Координатор е за Македонија на меѓународната поетска мрежа Лѕриклине. Бил учесник на повеќе меѓународни поетски фестивали и добитник е на неколку меѓународни признанија и стипендии (Интернационал Њритинг Програм от Университѕ од Иоња; Куилтур Контакт ин Виенна; Интернатионалес Хаус дер Ауторен Граз; Литереатур Хаус НÖ).

Братислав Ташковски

Роден е во Скопје, 1960 г. Поет, раскажувач, публицист, новинар, редактор на Македонско дело и на литературниот месечник АКТ и Форум плус. Студирал новинарство на скопскиот Универзитет Кирил и Методиј. Бил претседател на Советот на меѓународната поетска манифестација „Струшки вечери на поезијата“. Дела.: Прсти во облаците (1987), Бикови во мојот крвоток (1989), Опасна хартија (1991), Ангелот и жената муза (1994), Демоника, Мојот кинески меч (2001), Попладнето на еден оптимист (2003), Песни од минатиот век (2004), Гола земја (2005), Големата љубовна песна (2006).

Петар Т. Бошковски

Петко Дабески

Роден во с. Волковија, Тетовско на 15. 10. 1939 година, електроинженер, поет, антологичар и општественик. Завршил гимназија во Тетово и дипломирал на Електротехничкиот факултет во Белград. Работел на проектирање, изградба и експлоатација на високонапонски разводни постројки и хидроелектрични централи. Бил претседател на Општинското собрание на Тетово. Првите песни ги објавил во 1955 г. Дела: Третиот потег, Скопје, 1982; Слободен удар, Скопје, 1983; Четврта кордината, Скопје, 1987; Параболи, Скопје, 1989; Четврта координата, Београд, 1989; Невестински ковчег, Скопје, 1991; Минијатури, Скопје, 1996; Надвор од опитот, Скопје, 1996; Нешта над зборовите, Скопје, 1997; Чувари на калето, Скопје, 1998; Покров од зборови, Скопје, 1999; Не е се΄ хаику, Скопје, 1999 (хаику поезија); Наивности, Скопје, 2001 (песни во проза); Каприча за лира и гајде, Скопје, 2002; Антологија на македонската хаику поезија, Скопје, 2003; Сноп параболи, Скопје, 2004.

Ефтим Клетников

Роден е во Негрево на 6. 11. 1946, поет, есеист, критичар, преведувач (Пушкин, Лермонтов, Расин, Валери). Дипломирал на Филозофскиот факултет во Скопје. Бил директор на СВП. Во поезијата на Клетников, пишува В. Урошевиќ, има многу восхит, празнување, славење на блесокот и сјајот, но зад тоа мноштво од светли и химнични емоции се наѕира секогаш едно темно претчувство, едно ескалативно навестување на темнината. Дела: Модер вир, 1977; Зраци и самраци, 1978; Окото на темниот, 1980; Песни за Огнен, 1983; Икра и крило, 1984; Гласови, 1987; Триок, 1989; Магновенија, 1992; Маж и жена со лице спроти ѕвездите, 1994; Прасјај, 1995; Троја, 1996; Живиот камен и др. Автор е и на книгите со есеи и критика Орион, 1986; Јатка; Во потрага по целината, како и на неколку антологии на македонската поезија. Застапуван е во повеќе антологии на современата македонска поезија.

Радован Павловски

Роден е во Ниш, Р. Србија, 23. 11. 1937 година – поет, публицист, патописец и колумнист. Живеел и творел долги години во Загреб, Хрватска (1964- 1982), во Белград, Србија (1982-1985), а од 1985 година живее и твори во Скопје. Дела: поезија: Суша, свадба и селидби (1961), Корабија (1964), Високо пладне (1966), Боемија на природата (1969), Низ проѕирката на мечот (1971), Сонце за кое змијата не знае (1972), Пир (1973), Зрна (1975), Молњи (1978), Стражи (1980), Чума (1984), Клучеви (1986), Марена (1986), Јавач на звукот (1995), Штит (2001), На едно око (2002), Океан во капка (2008), Јас сум време (2009), манифестот Епското на гласање (1960 со Богомил Ѓузел), Манифест на Пoeтcкa Република
Железна Река (1990); Отклучување на патиштата (патопис, 1986). Неговите песни се преведени и објавени на повеќе од 50 јазици и се вклучени во разни антологии на модерната македонска, европска и светска поезија.

Санде Стојчевски

Роден е во с. Студена Бара, Куманово, на 16. 9. 1948 г. Поет, есеист, литературен критичар, преведувач. Бил новинар, а потоа уредник на Образовната редакција на Радио Скопје, главен уредник и директор на Книгоиздателството Македонска книга, главен уредник на прилепското списание Стремеж и на поновото скопско гласило АКТ. Коавтор е на петтомната едиција Македонската книжевност во книжевната критика (1973). Како поет настојува да ги соедини архаичните (дијалектните) и модерните изразни модели и тоа од првообјавената збирка Кралот на лебедите (1972) до последната Сипкава преѓа е свет (2003). Неговата поезија се реализира низ примената на трите принципи: принципот на архаичноста, принципот на интерполацијата и принципот текст – тест.

Песна:Лорелај

Песна:Абор гора

Песна:Скалд

Славе Ѓорѓо Димоски

Роден е во 1959 во Велестово, Охрид. Тој е поет за деца и возрасни, есеист, преведувач.
Основач е на поетската манифестација „Поетска ноќ во Велестово“, а бил и претседател
на Управниот одбор на Струшките вечери на поезијата. Автор е на повеќе од петнаесет
книги поезија: Гравири (1979), Проект (1982), Студен порив (1985), Последните ракописи
(1988), Спореден пат (1991), Предмети и аргументи (1994), Анабаза (1994), Форми на
страста (1998 и 1999) Темно место (1999), Мерач на зборовите (2007), Поле. Бојно поле?
(2008), Јазичен триптихон (2016), Извештаите на рисот (2017).
Застапуван е во многу антологии и преведуван на неколку десетици јазици.
Добитник е на бројни домашни и меѓународни награди, меѓу кои и „Ацо Шопов“, „Браќа
Миладиновци“.

Јован Котески

Роден е во с. Присовјани, Струшко, на 14. 1. 1932, а почина во Скопје на 12. 7. 2001г. Поет и новинар. Завршил средно образование. Работел како новинар во Радио Скопје. Бил претседател на Советот на СВП, член на Македонскиот ПЕН центар и член на ДПМ (1958). Дела: Насмевка пред зорите (1958), Земја и страст (1958), Злодоба (1963), Тежина (1965), Пеплосија (1966), Сенки (1972), Зелени порти (1975), Хераклеја (1978), Поморија (1981), Бденија и сновиденија (1982), Полилеј (1983), Плодови (1984), Тапија (1985), Живожарица (1990), Сончева белегија (1990), Морници(1991), Глувчето со двоглед (поезија за деца, 1991), Ралица (1992), Злодоба (1992), Лелејка (1994), Самотија (1994), Празник (библиофилско издание во ракопис, 1995), Трагач (поема, 1995), Решетки (1996), Приќе (1997), Разор (1999), Картечница(2000).

Гордана Михаилова Бошнакоска

Гордана Михаилова Бошнакоска родена е во Битола (Македонија) на 1.09.1940 година. Живее во Скопје. Работела како уредник во Македонската Телевизија и студирала на факултетот „Св. Кирил и Методиј“ во Скопје. Пишува поезија (14 книги). За Планини од картонски кутии ја доби наградата „Браќа Миладиновци“ во 1998 година на „Струшките вечери на поезија“, а за книгата Песна на ридот наградата на Друштвото на писателите на Македонија „Ацо Шопов“. Пишува поезија, проза, литературна критика, есеи за ликовната уметност, и ТВ емисии за литература и уметност. Објавени се преводи на нејзината поезија (англиски, француски, италијански, германски, шпански, српски, словенечки, хрватски, бугарски, албански, грчки и др.) и преводи од проза (чешки, полски, шведски, хрватски и др.). За нејзиното творештво се искажале многу литературни критичари и писатели. Член е на Друштвото на писателите на Македонија (од 1965 година) и член на Македонскиот Пен Центар (од 1970 година).

Глигор Стојковски

He was born in Volkovija, Gostivar, on 7 August 1952. He is a journalist, editor, poet, publicist. He graduated from the Faculty of Philosophy (South Slavic Literatures) in Skopje. He worked in Nova Makedonija (1976-1999) as a journalist, editor of the Cultural Section and editor of the appendix Lik (1985-1998(, a journalist in Utrinski Vesnik (1999-2001), editor-in-chief (2001-2997) and executive manager of Cultura. He is author of many books fo poetry and popular literature. He has been translated in English, Italian, Romanian, Bulgarian, Serbian and Croatian. Works: Respite in genuine good wishes (1979), Spider (1984), The bottom of the eye (1990), Blood-stained dawns – how Koco Racin was killed (1992), A cold minute (1993), The earth will open itself (1996), Behind the herb-silence (1995), A forgotten eye in the sky (1997), The Drop Lead Water (selection, 2008).

Светлана Христова-Јоциќ

Родена е во Ресен на 27. 2. 1941 г. Поет, прозаист, писател за деца и есеист. По основното училиште во Охрид и Учителската школа во Битола, дипломирала на Катедрата за педагогија на Филозофскиот факултет во Скопје (1967) и, по четиригодишната учителска дејност во охридските села, работи како педагог на Клиниката за детски болести на Медицинскиот факултет во Скопје (1960- 1970), а потоа до пензионирањето како новинар во Образовната програма на Радио Скопје (1970-1995). Член е на ДПМ, негов секретар и претседател, претседател на Собранието на ДПМ и член на Македонскиот ПЕН центар. Иницијатор и прв главен и одговорен уредник на органот на ДПМ Стожер и идеен творец на поетската манифестација Празник на липите (1996). Соосновач и претседател на Меѓународната манифестација за уметничка и научна дејност Македонски духовни конаци (1999) и главен и одговорен уредник на нејзниот гласник Портал (од 2000). Учесник на повеќе поетски манифестации во земјата и во странство. Дела: поезија: Калесница (1970), Скришен ковчег (1974), Сињо (1980), Еа (1984), Зачатие (1990), Поетски устав (1992), Самечка ќелија (1993), С. Бесмртна (1996), Големата молитва (2000); поезија за деца: Алка за нишалка (1981); проза: Стровиште (1994); проза за деца и млади: Последната битка (1980), Македонска царица (1992), Гусларот (1993), Крста и монистрото (2003), Македонската царица и бисерот (2004); критичко-есеистичк книги: Кажано од троножец (2005), 111 прашања за Луан Старова (1908); избори: Душница (1993), Направи едно чудо (2008); антологии: Сонцето во македонската поезија (2003), Сто без една песна (2006), Александар Македонски во науката и свеста на потомците (2008).

Анте Поповски

Роден во Лазарополе, 3.6. 1931 година, а почина во Скопје, 1. 10. 2003 година – поет, есеист, препејувач, публицист, академик. Основното образование го завршил во родното село, гимназијата во Битола, а Медицинскиот факултет во Скопје, каде што се вработува како асистент. Извесно време работи како лекар во Дебар, но од 1955 година, кога од печат му излегува првата стихозбирка Одблесоци, ја напушта медицината и исцело се предава на поезијата. Член е на ДПМ (1956) и член на Извршниот совет на Македонија; директор на НИП Нова Македонија и на Вардарфилм во Скопје; потпретседател на Републичката комисија за културни врски со странство; претседател на ДПМ (во два мандата) и претседател на Советот на СВП (1966/67 и 1978/79). За редовен член на МАНУ е избран во 2000 година и е член на Светската академија на поезијата (2002). Препеал од разни јазици видни поети од Балканот и од Европа, меѓу нив и библиската Песна над песните’. Застапен е во сите антологии на македонската поезија, како и во Антологијата на светската поезија. Неговата поезија е преведена на повеќе јазици во светот. Еден е од најзначајните македонски поетски творци. Поет на епот и епопеите, на болните македонски и старословенски тажачки и елегии, поет на македонските тајнописи и родописи, на митскиот поетски говор вкоренет во источната, византиска и христијанска македонска поетска традиција. Македонија и нејзината трагична историска судбина е во средиштето на неговата поезија. Неа тој ја воздигна во мит. Добитник е на високи национални и меѓународни награди и признанија.
Дела: Одблесоци (поезија, 1955); Вардар (поезија, 1958); Самуил (поезија, 1963); Непокор (поезија, 1964); Камена (поезија, 1972); Тајнопис (поезија, 1975); Љубопис (поезија, 1980); Родопис (поезија, 1981); Сина песна (поезија, 1984); Глас од дамнината (публикација од литературно-историски и поетолошки карактер, 1986); Ненасловена (поезија, 1988); Оковано време (статии и коментари, 1991); Меѓу животот и знаците (есеи, 1991); Провиденија (поезија, 1995); Окото, светлините (есеи, 1996); Света песна (2001); Две тишини (2003). Составувач е на Светата земја на зборот (1995), антологија на јидиш поезијата, и на Орфеј и Исус: библиски мотиви во современата македонска поезија (2000).

Петре Бакевски

Роден е во Кавадарци, 5. 1. 1947 г. Поет, романсиер, раскажувач, публицист, театарски критичар. Работел како новинар, театарски критичар и уредник. Бил уредник на Културната рубрика на весникот Вечер и директор и главен уредник на книгоиздателството Детска радост при НИП Нова Македонија. Уредник во весникот Македонија денес. Член на ДПМ. Бил претседател на Советот на СВП. Дела.: Пат до летото (поезија, 1972), Земјољубец (поезија, 1975), Крикот на паунот (поезија, 1982), Премиери (театарски критики, 1983), Раскината мапа (поезија, 1984), Лицето на времето (поезија, 1985), Лица и маски (театарски критики, 1988), Замаглен поглед од несоници (поезија, 1990), Сенката на сонот (поезија,1990), Терра Магица (поезија, 1991), Живи ѕвезди (поезија, 1992), Низ златниот прстен на сонцето (поезија, 1994), Во сенката на мечот (поезија, 1994), Покосница (поезија, 1995), Сто сонети (1997), Вавилон (либрето за симфониска поема, 1997), Елегии (1998), Балади (1999), Гламни (новели, 2000), Црвен ветар (2001), Тешки облаци (2002), Зајазлен камен (2002), Скрб (записи, 2003), Мојата Итака (поезија, 2003), Еден гавран (раскази, 2002), Два гаврана (раскази 2002), Јато (повести, 2003), Црно јагне, див Балкан (роман, 2004). Автор е на неколку драми.

Бранко Цветкоски

Роден е во с. Слатино, Охридско, на 21. 6. 1954 г. Поет, литературен критичар, есеист, преведувач, новинар, издавач. Повеќе години работел во културната рубрика на в. Нова Македонија. Бил главен уредник во издавачката куќа Култура, редактор на литературното списание Стремеж од Прилеп, директор-сопственик на издавачката куќа Макавејво, Скопје, управник на Македонскиот народен театар, директор на градската библиотека Браќа Миладиновци. Цветкоски е добитник, за видни заслуги и постигнувања во развитокот на светската литература, на орденот Владимир Мајаковски, што го доделува Сојузот на писателите на Русија. Дела: Свиок, поезија, 1981; Високи ветрови, поезија, 1985; Пластови и глас, критики, 1989; Пресна пепел, поезија, 1990; Возбудени македонски дијалози, интервјуа, 1990; Подарена сол, избрана поезија, 1991; Обетки од ѕвезди, поезија за деца, 1991; Дела и доблести, критики и есеи, 1992; Молитвен веј, поезија, 1993; Критички загледувања, критики и есеи, 1996; Повисоко од животот, критики и есеи,1997; Синори, поезија, 1998; Ек и одек, критики и есеи, 1999; Името, Родот, Имотот, поема, 2000; Скрб, поезија, 2002; Имиња и теми, критики, 2003.

Јордан Даниловски

Јордан Даниловски е роден во Дебар на 15. 1. 1957 г. Новинар, поет, критичар, есеист
и романсиер. Дипломирал на Филолошкиот факултет во Скопје. Работел во Културната
редакција и бил заменик директор на Македонската телевизија. Член е на ДПМ. Тој е
еден од основачите на сп. Стожер и на книжевната манифестација Празник на липите.
Дела: Голтач на пламен, Скопје, 1982; Движење, простор и време, Скопје, 1984 (поезија);
Внатрешен говор, Скопје, 1986 (поезија); Лудото легло, Скопје 1988 (поема); Множење на
тишината, Скопје, 1989 (поезија); Симона и приказните, Скопје, 1991 (поезија за деца);
Коба, Скопје, 1992 (поезија); Симона е златниче, Скопје, 1992 (поезија за деца); Вев,
Скопје, 1993; Гачки, закачки, Скопје, 1994 (брзозборки); Здрач, Скопје, 1994; Онамона до
Симона, Скопје Гачки, закачки, 1994 (поезија за деца); Книга тма, Скопје, 1996 (поезија);
Лудото легло, Скопје, 1998; Мистик, Скопје, 1999; Вдув, Скопје, 2001 (роман); Александар
Македонски од аголот идеален збор, Скопје, 2001; Книга нави, Скопје, 2002; Книга ом,
Скопје, 2004; Пошепотена, Скопје, 2006 (поезија). Добитник е на наградите „Браќа
Миладиновци“ и „Ацо Шопов“.

Песна:НАРЦИС

Песна:ЈОРДАН

Песна:МЕСИЈА

Песна:ПОЛНОЌ

Песна:АПОКАЛИПСА

Песна:ВОДА БЕСМРТНА

Ристо Василевски

Роден во 1943 во с.Наколец, Преспа, Македонија – член на Македонската академија на науки и уметности, поет, есеист, литературен критичар, писател за деца, антологичар, преведувач и издавач, – пишува на македонски и на српски јазик. Досега на овие два јазикa објавил: дваесет и две поетски книги, две книги философеми, паракопи и цртички, две книги поезија за деца, два романа за деца во стихови, како и 23 избори од поезијата. Василевски е добитник на повеќе од триесет значајни домашни и меѓународни награди, тој е член и на Словенската академија на литератури и уметности, на Меѓународната асоцијација на писатели и публицисти, на Друштвото на писатели на Македонија, на Здружението на писатели на Србија и на Здружението на литературни преведувачи на Србија.

Раде Силјан

Роден во Жван на 16.  4. 1950 година, поет, есеист, критичар, антологичар, учебникар, преведувач, издавач. Завршил Филолошки факултет на Универзитетот Св. Кирил и Методиј во Скопје. Работел како новинар, потоа уредник во Радио Скопје. Бил директор на книгоиздателството Македонска книга и основач и директор на книгоиздателството Матица македонска во Скопје. Составувач е на неколку антологии на македонската поезија и проза. Претседател на ДПМ (од 2008). Дела.: Третиот лик на времето, поезија, 1975; Сенки на јавето, поезија, 1980; Пронајден облик, критики и есеи, 1986; Дијалог со времето, критики и есеи, 1988; Гласник, поезија, 1989; Заѕидување на сенката, поезија, 1990; Магијата на зборот, критики и есеи, 1991; Прилози за наставата по литература, во пет книги 2000; Гласот на предците, поезија, 2001; Романтизам, студија, со П. Гилевски, 2003; Провев во татковината, избор од поезијата, 2004; Горчлив вилает, поезија, 2006.

Катица Ќулавкова

Родена во Велес на 11. 12. 1951 година, поет, литературен теоретичар, критичар, есеист, препејувач, антологичар. Член е на МАНУ и секретар на Одделението за лингвистика и литературна наука. Има завршено Филозофско-историски факултет на Универзитетот Св. Кирил и Методиј во Скопје. Докторирала на Филозофскиот факултет во Загреб на тема: Одлики на лириката. Работи на Филолошкиот факултет во Скопје. Една година работела при Лекторатот по македонски јазик и литература на ИНАЛКО во Париз. Била претседател на Македонскиот ПЕН-центар. Во есејот Пред поезијата на Катица Ќулавкова, акад. М. Матевски сублимно забележува: Носејќи во себе импресивен квантум на информации, знаења и сознанија од една богата лектира во широк интелектуален и мисловен историско-географски и културен распон, со сигурни фундаменти во естетиката, поетиката и лингвистиката, врз разградениот стандарден јазик, синтакса и структура на песната Катица Ќулавкова не продолжува да урива и брише, туку ја остварува и потврдува својата концепција на лиризмот, својата творечка постапка, своето начело на еден говор на созвучност, на виша речитост во која кореспондираат звукот и значењето…, својата лична и нетипична претстава на светот и човекот. Дела.: Благовести, поезија, 1975; Акт, поезија, 1978; Нашиот согласник, поезија, 1981; Нова пот, поезија, 1984; Фигуративниот говор и македонската поезија, студии, 1984; Невралгични места – Неуралгич на места, двојазично издание, Вршац, поезија, 1986; Стапка и отстапка, огледи и критики, 1987; Дива мисла, поезија, избор, 1989; Жедби, престапни песни, поезија, 1989; Друго време, поетска проза, 1989; Копнеж по систем, студии и критики, 1992; Домино, поезија, 1993; Потход и исход, критики, 1996; Изгон на злото, поезија, 1997; Камен искушител, критики, 1997; Теорија на книжевноста, 1999; Македонскиот есеј, 2000; Меѓусвет, поезија, 2000; Херменевтика и поетика, хрестоматија, 2003.

Славко Јаневски

Роден е во Скопје на 11. 1. 1920 и почина во Скопје на 30. 1. 2000 година . Поет, раскажувач, романсиер, есеист, сценарист, сликар. Мошне рано почнал да се занимава со литература и сликарство. Учесник е во НОБ. Како припадник на Третата македонска ударна бригада ги пишува стиховите Крвава низа, објавени веднаш по Ослободувањето. Од јануари 1945 година ја уредува првата периодична публикација за деца на македонски јазик Пионер. Бил главен уредник на списанијата за литература и уметност Нов ден и Современост, на литературната ревија Хоризонт и на хумористично-сатиричниот весник Остен. Голем дел од својот живот го поминал како уредник во издавачките куќи Кочо Рацин, Македонска книга и Наша книга. Бил еден од основачите на Друштвото на писателите на Македонија (1947) и негов претседател; претседател на Советот на Струшките вечери и на Рациновите средби, како и еден од основачите на МАНУ. Неговите дела се преведувани на сите јужнословенски и на многу други јазици во светот. Застапуван е во македонски, европски и во светски антологии. Автор е на првиот роман и на првата повест во македонската литература и на еден од најобемните опуси во македонската книжевност. Во поезијата најзначајно му е делото Евангелие по Итар Пејо; во детската книжевност трилогијата Пупи Паф (Пупи Паф во Шумшул-град, Пупи Паф гледа од вселената и Пупи Паф господар на соништата); во прозата романсиерскиот опус Кукулино, во кој (во 10 тома) го следи историското ходочастие на Керубиновото племе низ цели 14 столетија, прикажано во хаос од пороци и очај, во обезглавеност и аспарченост, со меѓи на недоразбирања и меѓусебна спротиставеност. о неговото творештво роникнуваат историјата и митот, еалноста и фантастиката. Атор е на две филмски сценарија на ликовни изложби. Добитник и на високи национални угословенски и други награди и ризнанија од областа на литературата филмот.
Дела: Крвава низа (поезија, 1945); Пруга а младоста (со Ацо Шопов, поезија, 1946); Пионери, пионерки, бубачки и шумски ѕерки (поезија за деца, 1946); Распеани укви (поезија за деца 1946); Милиони џинои (поема за деца, 1948); Песни (1948); Улица (повест, 1950); Егејска барутна бајка (поезија, 1950); Лирика (1951); Село зад седумте јасени (роман, 1952); Шеќерна приказна (сказна за деца, 1952); Кловнови и луѓе (раскази, 1954); Две Марии (роман, 1956); Леб и камен (поезија, 1957); Месечар (роман, 1958); Сенката на Карамба Барамба (поезија за деца, 1959); Марсовци и глувци (поезија за деца, 1959); Горчливи легенди (патописна проза, 1962); И бол и бес (роман, 1964); Стебла (нова верзија на Село зад седумте јасени, роман, 1965); Евангелие по Итар Пејо (поезија, 1966); Црни и жолти (поезија за деца, 1968); Каинавелија (поезија, 1968); Тврдоглави (роман, 1969); Омарнини (раскази, 1972); Ковчег (раскази, 1976); Оковано јаболко (поезија, 1979); Астропеус (поезија, 1980); Змејови за игра (поезија, 1983); Легионите на Свети Адофонис, Кучешко распетие и Чекајќи чума (трилогија под наслов: Миракули на грозомората 1984); Девет Керубинови векови (роман, 1986); Песји шуми (поезија, 1988); Чудотворци (роман, 1988); Рулет со седум бројки (роман, 1989); Пупи Паф (проза во стихови за деца, 1992); Зад тајната врата (раскази, 1993); Палетата на проклетството (поезија,1995); Континент Кукулино (проза,1996); Пупи Паф во Шумшул – град (книга за деца, 1996); Пупи Паф гледа од вселената (1996); Пупи Паф господар на соништата (1996); Додека спиеја кртовите (поезија, 1998). Постхумно објавени: Депонија (роман, 2000), И петто годишно време (раскази, 2001), Измислена тврдина(поезија, 2002), како и Галерија универзум И (книга на есеи, огледи, полемики).

Влада Урошевиќ

Роден во Скопје на 17.10. 1934 година. Поет, раскажувач, романсиер, книжевен и ликовен критичар, есеист, антологичар, преведувач, универзитетски професор. Дописен член е на меѓународната Академија Маларме во Париз и редовен член на Европската поетска академија со седиште во Луксембург. Член е на МАНУ, на Македонскиот ПЕН-центар и на ДПМ. Се јавува како пасиониран истражувач на противречната феноменологија на литературната и на научната фантастика, на митолошките системи на минатото и на денешнината, на ирационализмите од ониричките доживувања присутни во модерниот и постмодерниот поетски и раскажувачки дискурс, почнувајќи од книгата „Мрежа за неуловливото“ (1980), преку „Нишката на Аријадна“ (1985) и „Демони и галаксии“ (1988), па сѐ до „Астролаб“ (2000). Затоа, и како автор израснува во поет и раскажувач на фантастичното, ониричкото, надреалното. Дебитира со стихозбирката „Еден друг град“ (1959). Првиот негов роман го носи насловот „Вкусот на праските“ (1965), а првата негова збирка раскази „Знаци“ (1969). Урошевиќ ја претставува најкомпетентно т.н. трета генерација македонски поети преку антологискиот избор „Црниот бик на летото“ (1963), а потоа и со есеи и критики собрани под наслов „Врсници“ (1971).
ДЕЛА: „Еден друг град“ (поезија, 1959), „Невиделица“ (поезија, 1962), „Вкусот на праските“ (роман, 1965), „Манекен во пејзажот“ (поезија, 1967), „Летен дожд“ (поезија, 1967), „Знаци“ (раскази, 1969), „Врсници“ (критики и есеи, 1971), „Ноќниот пајтон“ (раскази, 1972), „Ѕвездена терезија“ (поезија, 1973), „Нуркачко ѕвоно“ (поезија, 1975), „Сонувачот и празнината“ (поезија, 1979), „Мрежа на неуловливото“ (критики и есеи, 1980), „Лов на еднорози“ (раскази, 1983), „Компасот на сонот“ (поезија, 1984), „Нишката на Аријадна“ (критики и есеи, 1985), „Хипнополис“ (поезија, 1986), „Подземна палата“ (есеи, 1987), „Демони и галаксии“ (студија, 1988), „Панична планета“ (поезија, 1989), „Алдебаран“ (записи и патописи, 1991), „Митската оска на светот“ (критики и есеи, 1993), „Ризиците на занаетот“ (поезија, 1993), „Мојата роднина Емилија“ (роман, 1994), „Паники“ (поезија, 1995), „Дворскиот поет во апарат за летање“ (роман, 1996), „Париски приказни“ (записи и патописи, 1997), „Астролаб“ (критики и есеи, 2000), „Дива лига“ (роман, 2000); антологии: „Француска поезија – 20 век“ (1972), „Црна кула“ (1976), „Современа македонска поезија“ (на српскохрватски јазик, 1978), „Космос в амбар“ (на холандски јазик, 1980), „Кула“ (на узбечки јазик, 1981), „Големата авантура: францускиот надреализам“ (1993), „Шуми под море“ (кратката прозна форма во француската литература, 1994), „Златна книга на француската поезија“ (1996), „Седум француски поети“ (2001), „Избрани дела“ (2004).

Лилјана Дирјан

Родена е 1953 година во Скопје. Дипломирала на Филолошкиот факултет. Била на студиски престој во Париз, како стипендист на француската Влада и Фондацијата Губелкијан. Ги објвила книгите поезија: Природна појава (Мисла 1980), Жива мера (Наша книга, 1985), Пелин поле (Мисла 1989), Цхамп д’абисинтхе, (на француски јазик), 1996, кај издавачот Ест Љуест Интернатионалес, Париз и Тешка свила (Матица македонска 1997). Добитник е на наградите Студентски збор (1980) и „Браќа Миладиновци“ (1985). Преведувана е на повеќе јазици и застапена во бројни антологии на македонската современа поезија. Една од оснивачите и членка на Независните писатели на Македонија.

Тодор Чаловски

Роден во Гостивар на 23. 8. 1945 година. Поет, литературен критичар, есеист и преведувач. Основно образование завршил во Галичник, гимназија учел во Скопје и во Гостивар, а дипломирал на Филолошкиот факултет на Универзитетот Св. Кирил и Методиј во Скопје. Работел како новинар во весниците Студентски збор, Вечер и Нова Македонија, во Радио Скопје, како уредник на Културна редакција и на Секторот за култура, литература и за уметност, а бил и заменик одговорен уредник на Радио 2000 и уредник-коментатор во Македонското радио. Учествувал во уредувањето на списанијата Белези и Разгледи. Бил главен уредник на ревијата на ДПМ Стожер, член (од 1969), секретар и претседател на Друштвото на писателите на Македонија и член на Советот на СВП. Основач е на Книжевната колонија во Галичник. Бил претседател на Собранието на ДПМ. Член е на Македонскиот ПЕН-центар. Дела: Ноќ во која те нема (поезија, 1969), Ноќен часослов (поезија, 1971), Сердарски болести (поезија, 1975), Ѕвезда во човек (поезија, 1981), Јадро (поезија, 1984), Праг (поезија, 1988), Маѓосна меѓа (поезија, 1989), Прониз (поезија, 1994), Дарови (поезија, 1994), Галица (поезија, 1996), Будна куќа (поезија, 1998), Песни (1998), Критички видувања (есеи и критики, 1998), Глас крепител (поезија, 2000), Обден (поезија, 2002). Коавтор е на публикацијата Литературен преглед (осврти и прикази, 1980-1985).

Адем Гајтани

Роден во Подуево, Косово на 21. 8. 1935, починал во Скопје, 19. 3. 1982 г. Тој е поет и преведувач. Дипломирал на Правниот факултет во Скопје (1961). Со книжевна дејност се занимавал од 1955 г. Соработувал во весниците и списанијата на албански јазик, бил новинар на весникот Рилиндја и уредник на културната рубрика на в. Флака е Влазлримит. Бил член на ДПМ. Автор е на повеќе збирки поезија на албански јазик. Преведувал од албански на македонски (И. Кадаре, Р. Кукај и др.) и од македонски и српски и хрватски на албански јазик. Меѓу другото, на албански ги превел: Пустина од Ѓ. Абаџиев, Пасквелија од Ж.Чинго, Години несоница од Т. Момировски и книги со избор од поезијата на М. Матевски. Добитник е на наградата на Струшките вечери на поезијата „Браќа Миладиновци“ (1982, посмртно) за стихозбирката Лебедова песна.Дела: Светлина на срцето (1961); Морска школка (1966); Ниту птица, ниту дрво (1973); В сон песна (1975); Од цвет до цвет (1975); Едно трето време (1977), Морска ѕвезда (1979); Песни (1980); Лебедова песна (1982). Преводи и препеви: Стихови и раскази од писатели на албанската народност во Македонија (Скопје, 1973, со Александар Поповски); Ти песно, ти далечна песно (Скопје, 1973, со Гане Тодоровски).

Матеја Матевски

Поет, литературен и теaтарски критичар, есеист и преведувач, роден е во Истанбул, Турција, во 1929 година. Матеја Матевски е автор на 19 книги поезија и на десетина антологиски избори, а неговата поезија е објавувана на сите континенти. Преведен е на 22 јазика. Добитник е на речси сите национални награди и е носител на 16 меѓународни награди за неговото поетско творештво. Матеја Матевски е член на Македонската Академија на науките и уметностите и е добитник на „Златен Венец на поезијата“, за поетски опус на Меѓународниот фестивал Струшки вечери на поезијата.

Милован Стефановски

Поет, раскажувач, преведувач. Роден на 26. 8. 1952 година во Ресен. Завршил Филолошки факултет во Скопје. Професионално се занимавал со новинарство. Работел во Нова Македонија, во весникот Република и во Министерството за информации на Македонија. Во периодот од 1987 до 1991 година на универзитетот во Крајова (Романија) и Истанбул (Турција) предавал македонски јазик. Бил претседател на ДПМ. Член на ДПМ од 1980 година. Автор е на книгите: „Ѕид пред бескрајот“ (поезија, 1978), „Вардач крај Вардар (поезија, 1984), „Привремен распоред“ (поезија, 1991), „И паѓањето е лет“ (роман, 1994), „Потонски скали“ (раскази, 2000), „Летот на митската птица“ (поезија, 2000). Добитник е на повеќе награди.

Атанас Вангелов

Роден во Богданци, Гевгелиско на 6. 2. 1946, писател – поет, раскажувач, романсиер, драмски автор, есеист, преведувач, публицист, научен работник, универзитетски професор по Теорија на литературата. Дипломирал, магистрирал и докторирал на Филолошкиот факултет во Скопје на Катедрата за југославистика. Тема на магистратурата: Артизмот и современата македонска литература (1977), а тема на докторската дисертација му е: Семантичките фигури во македонската народна поезија (1982). Вработен е на Филолошкиот факултет во Скопје како редовен професор по Теорија на литературата. Ги предава уште предметите: Нова хрватска литература, Стилистика, Стилистика и реторика и Историја на југословенските литератури. Бил продекан и декан на Филолошкиот факултет во Скопје; бил претседател на Советот на Струшките вечери и пратеник во Народното собрание на РМ (1994-1998), кога е член и на Парламентарното собрание на Советот на Европа во Стразбур. Од 2004 година бил амбасадор на РМ во Унгарија. Член е на ДПМ од 1967 година. Престојувал повеќепати во Франција на студиски престој и како лектор по македонски јазик и литература на Парискиот универзитет. За своите заслуги во ширењето на француската култура во РМ е одликуван (1995) од Француската влада со орденот Офицер на универзитетски палми. Дела.: Земјата на цветот, поезија, 1966; Препев на планината, поезија, 1970; Живеалиште, поезија, 1974; Глетки и привиденија, поезија, 1977; Песме/Песни, поезија, 1978; Строго доверливо, поезија, 1985; Траги, поезија, 1991; На безгласје глас, поема, 1994; Гласови и траги, поезија, 1995; Водопад, поезија, 1998; Див занес, роман, 2002; Мистер Порфирие, ТВ-драма, 1971; Неодредени лични заменки, драма, 1986; Артизмот и современата македонска литература, теоретска расправа; Литературни студии, критики, 1983; Решето, критики, 1985; Семантичките фигури во македонската народна лирика, фолклорна студија, 1987; Преписите на Божин Павловски, литературна полемика, 1992; Микрочитања, исказот и стварноста, литературна полемика, 1995; Морфологија на бо(љ)шевизмот, литературна полемика, 1998; Про ет контра – македонизми, 1998; Македонски писатели, критички портрети, 2004. Преводи: Цветан Тодоров, Поетика, 1990; Спроти екстремноста, 2000; Одродениот човек, 2001; Должности и наслади, 2004; Енциклопедиски речник на науките за јазикот од Дикро и Цветан Тодоров, 1994.

Ацо Шопов

Роден во Штип на 20. 12. 1923, починал во Скопје на 20. 4. 1982 година. Борец, поет и преведувач, есеист, прв уредник на Млад борец, уредник на повеќе литературни списанија во Македонија, амбасадор во Сенегал (1972-1976), претседател на поранешниот Сојуз на литературните преведувачи на Југославија. Член на Македонскиот ПЕН-центар, како и на ДПМ и тоа од неговото основање (1947). Тој е еден од најзаслужните што македонската поезија за релативно кусо време ги надмина колективистичките и соцреалистичките тонови. Со својот интимизам му ги отвори вратите на македонскиот поетски израз кон модернизмот. Критичарите неговото творештво го организираат во четири круга: првиот (1944-1950), кој почнува со неговата прва стихозбирка Песни, а завршува со На Грамос; вториот што го сочинува неговото творештво омеѓено со двете негови збирки Стихови за маката и радоста (1952) и Ветрот носи убаво време (1957); третиот што е главно во знакот на двете најзначајни стихозбирки Небиднина (1963) и Гледач во пепелта (1970) и четвртиот што е одбележан со двете последни книги Песни за црната жена (1976) и Дрво на ридот (1980). Книгата што направи пресвртницане само во творештвото на Шопов туку и во македонската литература воопшто, е збирката Стихови за маката и радоста. Имено, со неа поетски се разнишаа цврстите бедеми на дотогашниот соцреалистички модел на творење. Во таа 1952 година, контроверзната збирка на Шопов ја иницира, а потоа и ја разгоре декадата на конфронтација помеѓу реалистите и модернистите. Тие ќе спорат за природата на реалистичката уметност, за нејзината актуелност и за можноста т.е. неможноста за нејзино обновување во 20 век, за важноста на усвојувањето на уметничките откритија од западноевропските литератури, за светското искуство на авангардизмот и модернизмот. Вистинскиот Шопов како поет, сепак, излегува со стиховите од неговиот трет круг. Поимите небиднина и црно сонце од неговата поетска лексика с# уште ја чуваат својата мистична моќ и не престануваат да бидат предизвик и поттик за најразлични критички судови и дешифрирања. ДЕЛА: поезија: Песни (1944), Пруга на младоста (заедно со С. Јаневски, 1947), На Грамос (1950), Со наши раце (1950), Стихови за маката и радоста (1952), Слеј се со тишината (1955), Ветерот носи убаво време (1957), Небиднина (1963), Јус-универзум (1968), Гледач во пепелта (1970), Песни за црната жена (1976), Дрво на ридот (1980).

Гане Тодоровски

Роден во Скопје на 11. 5. 1929, а почина во родниот град на 22. 5. 2010 година. Поет, преведувач, есеист, литературен критичар и историчар, публицист, антологичар, културолог, редактор, фолклорист, театролог, сценарист, унив. професор, академик, амбасадор. Студирал на Филозофскиот факултет во Скопје, каде што дипломирал на групата за југословенски книжевности (1951). Пред и во текот на студиите работел како новинар. Сиот работен век го поминал како наставник на Филолошкиот факултет во Скопје, при Универзитетот Кирил и Методиј (1954-1992). Докторирал на темата Веда Словена и нејзините мистификатори (1965). На Филолошкиот факултет ги предавал предметите нова хрватска литература и македонската литература во 20 век. Член на Друштвото на писателите на Македонија од 1951 г. Бил со по два мандата секретар и претседател на ДПМ. Член на Македонскиот ПЕН-центар. Бил еден од основачите и претседател на Советот на Струшките вечери на поезијата (1971/72), и прв претседател на МААК (Движење за македонска акција) (1990-1991). Бил прв амбасадор на РМ во Руската Федерација (1994-1998). Член на МАНУ. Автор е на преку 220 наслови на книги од областите на поезијата, критиката, есеистиката, литературната историја, патописот, литературниот запис, публицистиката, историографијата, културологијата, препевот, антологичарството. Припаѓа на носечката поетска генерација автори што ја афирмираа современата македонска литература во светот. Преведен е со 24 одделни изданија на негови книги (главно поезија и есеистика) во повеќе земји низ светот (на албански, англиски, бугарски, влашки, грчки, есперанто, кинески, ромски, руски, српски, турски, хрватски, чешки и шведски јазик). Самиот тој, како препејувач и преведувач објавил преку 100 одделни изданија на автори што пишувале на албански, англиски, бугарски, грчки, руски, српски, хрватски, словенечки, турски, чешки, полски и украински јазик. Редактирал и издал избори и монографии за К. Миладинов, Рајко Жинзифов, Марко Цепенков, Кочо Рацин, Григор Прличев, Атанас Раздолов, Димо Хаџи Димов, Ѓорче Петров, Димитар Талев, Никола Вапцаров, Антон Попов, Михаил Сматракалев, Анѓелко Крстиќ и др. Објавил повеќе антологии од словенечката, хрватската, српската, бугарската, руската и албанската поезија на македонски јазик. Како вонсериска, водечка и раздвижувачка творечка фигура на македонската литература од втората половина на 20 век, чиишто дела суверено и супериорно се простираат во областа на литературната уметност и литературната наука, тој е појава со непроценлив и мисионерски придонес во современата културна историја на Македонија, со повеќестран опсег на креативни, научни и културолошки интереси; културен двигател на важни процеси на современата литературна, културна, научна и национална афирмација на Македонија. Дела: И. Збирки поезија: Во утрините, 1951; Тревожни звуци, 1953; Спокоен чекор, 1956; Божилак, 1960; Апотеоза на делникот, 1964; Горчливи голтки непремолк, 1970; Снеубавен ден, 1974; Скопјани, 1981; Неволици, неверици, несоници, 1987; Недостижна, 1995; Орач или воин, 2003 и Секало, кремен и трат, 2005. ИИ. Литературни записи: Претходниците на Мисирков, 1968; Трактати за сонцељубивите, 1974; Веда Словена, 1979; Антун Густав Матош, 1979; Маѓепсан мегдан, 1979; Подалеку од занесот – поблизу до болот, 1983; Со збор кон зборот, 1985; Поход кон Хеликон, 1987; Неодложни љубопитства, 1992; Зборот и непокорот, 1993; Возбудливиот здив на татковината, 1987; Сигнали до потомството, 1992; Слова за делниците, 1995; Заштита на судбината, 1995; Допири, 2000; Решки и шарки под ѕидовите на времето, 2001; Книга за Прличев, 2002; Книга за Џинот, 2003; Допирање на недопреното, 2003; Книга за Вапцаров, 2006; Книга за Рацин, 2007; Страници за македонофилството, 1994; Книга нашинска сиреч славјанска, 1994; Избрани дела на Гане Тодоровски во десет тома (И и ИИ. Поезија, ИИИ, ИВ и В. Преводи; ВИ и ВИИ. Македонската литература во 19 век; ВИИИ, ИЏ и Џ), Скопје, 2007.

Блаже Конески

Pоден е во с. Небрегово, Прилепско, на 19. 12. 1921, почина во на 7. 12. 1993 година. Филолог, поет, универзитетски професор. Најистакната фигура на македонистиката во периодот по ослободувањето на Македонија. Бил член на Комисијата за кодификација на македонскиот литературен јазик и нејзин најистакнат претставник (составувач на најголем дел од првиот Македонски правопис, 1945, и на проширеното издание Македонски правопис со правописен речник, 1950 година). Творец на основоположничките трудови на македонскиот јазик (граматиката, речникот, историјата, историската фонологија). Основното образование го почнува во родното село на неполни шест години за да не згасне училиштето поради недоволен број ученици. Откако го завршил првото оддлеление, семејството се преселува во Прилеп, па таму го завршува осумгодишното школување. Средното образование го продолжува, поради укинувањето на гимназијата во Прилеп, во гимназијата во Крагуевац и матурира во 1939 година. Таму се вклучува во литературниот живот на гимназијата, станува уредник на училишното списание Подмладак, пишува песни на српски јазик, а веќе во почетокот на 1939 настанува кај него смена на јазикот и почнува да пишува на македонски. Првата песна на македонски му е Писмо до една мајка (по углед на соодветна песна од Мајаковски). По наговор од другарите и желба од родителите, образованието го продолжува на Медицинскиот факултет во Белград. Но, само по еден семестар поминато на него сфаќа дека негов интерес не е медицината. Веќе во летниот семестар на 1940 г. се префрла на Филозофскиот факултет, на славистика и избира ретка комбинација: југословенска литература под А, а под Б руска литература и руски јазик. Привлечен од поезијата на некои полски поети (Мицкјевич, Словецки и др.), посетува факултативен курс по полски јазик. Со времето на студиите во Белград се сврзува и неговото откривање на народното творештво на Марко Цепенков, објавувано во познатиот бугарски Зборник за народни умотворенија. Запознавањето со овој материјал му помага да направи уште како студент нацрт на граматика на македонскиот јазик и опис на прилепскиот говор. Добар дел од овие негови белешки се искористени, по ослободувањето, во оформувањето на неговата Граматика (1952, 1954) и монографијата Прилепскиот говор (1948). Започнувањето на Втората светска војна на просторите на Југославија во 1941 г. му го оневозможува школувањето во Белград, па е присилен да ги продолжи студиите на Универзитетот во Софија. Тука му се признаени трите семестри од Белград и дипломира во 1944 г. Работејќи на семинарска работа за делото на надежниот славист Димитар Матов, тој доаѓа до значајни податоци за развојот на македонскиот јазик. Меѓу другото, се запознава со обемната рецензија на Александар Теодоров-Балан за делото на Крсте Мисирков, За македонцките работи. И покрај упорното инсистирање да дојде директно до ова знаменито дело за македонската посебност, тоа не му се овозможува. Но, мислата да се запознае поподробно со него не го напушта. Го користи првиот можен случај по Ослободувањето, кога општествените услови се изменети, да го побара делото. Во јуни 1945 г. оди во Софија, ја добива книгата, прави белешки и ја објавува веднаш во печатот опширната статија Една македонска книга и со тоа врши прва популаризација на Мисирков кај нас. Есента 1944 г., уште пред целосното ослободување на земјата, тој е веќе во привремениот државен и политички центар на слободната територија во с. Горно Врановци, Велешко. Тука е тој преведувач, коректор и лектор на весниците и другите публикации, тука тој држи пред поширок аудиториум културни и општествени дејци неколку предавања за развојот на македонскиот јазик и за неговиот литературен лик. По ослободувањето Конески е назначен за лектор на Македонскиот театар: преведува помали текстови за игра на сцената и пиесата Платон Кречет од Александар Корнејчук, со која на 3 април 1945 г. беше означена дејноста на Драмата на МНТ со целовечерна претстава, а ја пишува и актуелната едночинка Гладна кокошка просо сонуе, со која во Театарот беше пречекана Новата 1945 г. Пред пошироката јавност се претставува во мај 1945 г. со предавањето Македонската литература и македонскиот литературен јазик на Народниот универзитет во Скопје. Од пролетта 1945 г. тој е на работа во Министерството за просвета, учествува во многу акции од областа на просветата и културата, како и во основањето на Филозофскиот факултет во Скопје. Еден е од основачите на Филозофскиот факултет (1946), на Институтот за македонски јазик Крсте Мисирков (1953), на МАНУ (1967, прв претседател), на Друштвото на писателите на Македонија (1947, прв претседател), на Друштвото (Сојузот) за македонски јазик и литература (1954), на Македонскиот славистички комитет (1963), на сп. Македонски јазик (1950, прв главен и одговорен уредник) и др. Декан на Филозофскиот (Филолошкиот) факултет во Скопје, ректор на Универзитетот Св. Кирил и Методиј во Скопје (1958- 1960). Член на академиите на науките на Хрватска (1962), Србија (1963), Словенија (1963), Босна и Херцеговина (1969), а потоа и на Војводина и на Црна Гора, како и на Австрија и Полска. Почесен доктор на универзитетите во Чикаго (1968), Вроцлав (1970), како и на Универзитетот Св. Кирил и Методиј во Скопје. Носител е на Његошевата и на Хердеровата награда, на наградите АВНОЈ, Скендер Куленовиќ, Сојузот на писателите на СССР и др. Својот однос кон личноста и делото на Конески, македонската научна и културна јавност го покажа со именувањето на Филолошкиот факултет во Скопје со неговото име и со основањето на Фондацијата за македонски јазик Небрегово. Дела: Граматика на македонскиот литературен јазик (И 1952, ИИ 1954), Речник на македонскиот јазик (И 1961, ИИ 1965, ИИИ 1966, редактор), Историја на македонскиот јазик (1965), Историска фонологија на македонскиот јазик (Хајделберг, 1983, на англиски; Скопје, 2001, на македонски). Автор и на многу други значајни трудови: Македонските учебници од 20 век – Еден прилог кон историјата на македонската преродба (1949), Прилепски говор (1949), Македонската литература во 20 век – Краток преглед и текстови (1950), За македонскиот литературен јазик (1952), Вранешнички апостол (1956), Јазикот на македонската народна поезија, (1971), Беседи и огледи (1972), Македонскиот 19 век. Јазични и книжевно-историски прилози (1986), Ликови и теми (1987), Македонски места и имиња (1991). Негови се и стихозбирките: Земјата и љубовта (1948), Песни (1953), Везилка (1955), Стерна (1966), Ракување (1969), Стари и нови песни (1979), Чешмите (1984), Собрани песни (1987), Средба во рајот (1988), Црква (1988), Златоврв (1989), Сеизмограф (1989), Црн овен (1993). И препевите: Горски венец од Његош (1947), Лирски интермецо на Х. Хајне (1952), Отело на В. Шекспир (1953), Крштевање на Савица од Ф. Прешерн (1980), како и песни од Александар Блок, Адам Мицкјевич, Владимир Мајаковски, Десанка Максимовиќ и др.

Богомил Ѓузел

Роден е во Чачак, Србија, 1939 година. Поет, раскажувач, драмски писател, есеист, преведувач. Завршил студии на Универзитетот „Свети Кирил и Методиј“ во Скопје. Ги превел делата на Шекспир, В. Х. Оден и Т.С. Елиот. Во 1994 год станува прв претседател (и еден од основачите) на здружението на Независните писатели на Македонија, како и долгогодишен главен уредник на нивното списание “Наше писмо”. Во повеќе наврати ја извршувал улогата на член на Советот на СВП, директор на СВП, а беше актуелен член на Советот за Златен венец. Добитник е на угледните награди на Меѓународните поетски средби во Загреб, во 2002 год. и “Босански стеќак” на Сараевските денови на поезијата 2018. Дела: „Медовина“ (1962), „Алхемиска ружа“ (1963), „Мироносци“ (1965), „Одисеј во пеколот“ (1969), „Бунар во времето“ (1972), „Тркало на годината“ (1977), „Стварноста е сѐ“ (1980), „Опсада“, (1981), „Празен простор“ (1982), „Мрак и млеко“ (1986), „Рушејќи го ѕидот“ (1989), „Одбрани песни“ (1991), „Гол живот“ (1994), „Хаос“ (1998), „Она“ (2000); есеи: „Историјата како маштеа“ (1969); проза: „Куќа цел свет“ (1975), „Митостории“ (три драми) (1982), „Легенди“ (1984), „Одбрана поезија“ (1962-2002), (2002), „Опстанок”,(2003), „Песочник”, (2008), „Остров на копно“ (2008) Собрани дела во 7 тома.

Петре М. Андреевски

Роден во с. Слоештица, Демирхисарско, на 25. 6. 1934 година, а почина на 25. 9. 2006 година во Скопје. Поет, романсиер, раскажувач, драмски автор. Долги години работи како уредник во Македонската радио-телевизија. Бил член на МАНУ, на ДПМ и на Македонскиот ПЕН-центар. Пишува стихови, раскази, романи, драми и филмски сценарија. Андреевски создаде дело што не само што ја смени свеста за литературата кај македонскиот читател, кое не само што иницира цели генерации што се угледуваа на тој модел, туку ја смени и македонската критичка свест. Својата вечна преокупација ја ситуира во родниот крај, но со тоа, не стана локален или регионален автор, зашто успеа преку универзализацијата на локалното, својот крај да го постави како центар на светот. Има широка читателска публика и неговата прозна композиција не е потпрена врз фабулата туку врз самиот чин на раскажувањето. Особено за романите (како едно време за романите на Стале Попов) се вели дека се најчитани, т.е. бестселери кај народот. Романот Пиреј македонската критика го прогласи за ремек-дело на македонската современа проза (исто онака како што збирката Дениција ја означи како химна на космичката љубов, химна на жената и татковината, и златна книга на македонскиот модернизам). Има објавено и две збирки стихови за деца (Шарам барам и Касни порасни). И во песните за деца Андреевски е поет на метафората и на алузијата, на јазичната игра и носталгичната медитација. ДЕЛА: збирки поезија: Јазли (1960), И на небо и на земја (1962), Дениција (1968), Дални наковални (1971), Пофалби и поплаки (1975), Вечна куќа (1987) и Лакримариј (1999); збирки раскази: Седмиот ден (1964), Неверни години (1974) и Сите лица на смртта (1994); романи: Пиреј (1980), Скакулци (1983), Небеска Тимјановна (1988), Последните селани (1997) и Тунел (2003); драми: Време за пеење, Богунемили (1984), Бежанци (2007, постхумно).

Миле Неделкоски

Роден е на 25, 10. 1935 година во Прилеп. Поет, романсиер, раскажувач, драмски писател. Бил уредник во издавачката куќа Култура. Член на ДПМ. Автор е на книгите: Срце од злато (поезија, 1963), Јужно лето (поезија, 1964), Улавиот од Преспа (поема, 1965), Јавачи на ветар (раскази, 1967), Пепелаши (роман, 1968), Еретикон-еротикон (поезија, 1969), Трненки (роман, 1972), Триумфот на Тројанскиот коњ (драма во стихови, 1974), Пандур (роман, 1982), Враќање во арената на стариот прославен, заслужен и ислужен кловн и Пропаста на Олимп (стихувани драми, 1983), Недела ден за каење (поезија, 1984), Битпазар стилски вежби, ете… (поезија, 1984), Прозорец што гледа на улица, Преспански круг со црвена боја и На крепоста чувари (драми, 1985), Потковица на смртта и надежта (роман, 1986), Петрафил за вечната земја (роман, 1988), Подгревање на вчерашниот ручек (роман, 1988), Огледала на сенките (поезија, 1989), Создателот и старата емигрантка – продавачка на разни плодови (роман, 1991), Логоманија (есеи, 1996), Празникот на светите маченици (роман, 1996). Добитник е и на наградите Кочо Рацин, Рациново признание.

Песна – Дрвена Песна

Песна – Куќа

Листа наградени поети по години

1963Матеја Матевски„Рамноденица“
1964Анте Поповски„Непокор“
1965Радован Павловски„Корабија“
1966Богомил Ѓузел„Миросници“
1967Влада Урошевиќ„Летен дожд“
1968Петре М. Андреевски„Дениција“
1969Миле Неделковски„Еретикон-Еротикон“
1970ПетарТ. Бошковски„Постела од трње“
1971Петре М. Андреевски„Дални наковални“
1972Богомил Ѓузел „Бунар  во времето“
1973Влада Урошевиќ„Ѕвезда на терезија“
1974Блаже Конески„Записи“
1975Гане Тодоровски„Снеубавен ден“
1976Ацо Шопов „Песна за црната жена“
1977Атанас Вангелов„Глетки и привиденија“
1978Милован Стефановски„Ѕид пред бескрајот“
1979Славко Јаневски„Оковано јаболко“
1980Ефтим Клетников„Окото на темниот“
1981Матеја Матевски„Липа“
1982Михаил Ренџов„Нерези“
1983Адем Гајтани„Лебедова песна3
1984Тодор Чаловски„Јадро“
1985Лилјана Дирјан„Жива мера“
1986Влада Урошевиќ„Хипнополис“
1987Петко Дабески„Четврта координата“
1988Славко Јаневски„Песји шуми“
1989Катица Ќулавкова„Жедби“
1990Раде Силјан„Заѕидување на сенката“
1991Ристо Василевски„Плодоред“
1992Јордан Даниловски„Коба“
1993Бранко Цветкоски„Молитвен веј“
1994Петре Бакевски„Низ златниот прстен на сонцето“
1995Анте Поповски„Привиденија“
1996Светлана Христова Јоциќ„С. Бесмртна“
1997Глигор Стојковски„Заборавено око на небото“
1998Гордана Михаилова Бошнакоска„Планини од картонски кутии“
1999Јован Котески„Разор“
2000Славе Ѓорѓо Димоски„Темно место“
2001Санде Стојчевски„Тримка“
2002Радован Павловски„Штит“
2003Ефтим Клетников„Живиот камен“
2004Петко Дабески„Сноп параболи“
2005Петар Т. Бошковски„Вратика“
2006Братислав Ташковски„Големата љубовна песна“
2007Никола Маџиров„Преместен камен“
2008Ристо Лазаров„Среде“
2009Весна Ацевска„Столисник“
2010Владимир Мартиновски„Квартети“
2011Веле Смилевски „Забранета книга“
2012Милош Линдро „Основи на небото“
2013Ристо Јачев „Помнам“
2014Вера Чејковска„Моите веди“
2015Виолета Танчева Златева„Година без лето“
2016Иван Џепароски„Светлината на Света Гора“
2017Михаил Ренџов„Јас елегии“
2018Зоран  Анчевски„Небесна пантомима “
2019Јовица Ивановски„Човек“
2020Ива Дамјановски„Двоумење“
2021Лидија Димковска„Гранична состојба“
2022Зоран Анчевски
mk_MKMK