Маглата го обви патот скриен под Алпите,
како бел превез полека го покрива врвот на ридот,
нежното утринско ветре
ги повторува звуците на една заборавена романса,
некаде во заѕиданиот портет на моминството, Изабел.
Таму, некаде, под Алпите,
фосили од накит прекриени со слана, Изабел.
Тивкиот пат,
оживува од нежното шумолење на лисјата,
минувачите покриваат мали стапалки,
опивни миризби од парфеми, Изабел.
Можеби ти, статуа преполовена од времето,
пловиш низ длабочините на вековните пространства,
како телото на некој напуштен чамец,
низ слатките води на животното езеро, Изабел.
Сега можеби цветаат пупките,
и на нашата оголена долина.
Замислувам како изгрева повторно,
од твојата мека насмевка,
додека се спуштаат вечерите,
над една тажна женска душа, Изабел.
Превод од албански јазик Ресул Шабани
MK 
EN