На почитуваниот и драг Анте Поповски
Што ако имаме што да кажеме а молчиме
Значи ли тоа дека навистина нема кому и што да кажеме
Та барем себеси и пред себеси да си (при)кажеме
Но немој и не дај Боже да се расприкажеме
Па тука се каменот дрвото стреата собата домот долот
Оди и зборувај им на копривите, бозелот, шипот, вратиката
Па можеби некој збор самиот ќе ти се одбие и ќе ти се врати
Од белутракот од гранитот од мермерот од плиската од бигорот
Што ако сакаш и птиците да зборуваат со и на твојот јазик
Тие ќе продолжат да молчат или ќе пеат само ти кога ќе пееш или молчиш
Не го знаеш и не го познаваш нивниот јазик но и исконски инает
Да летаат спротивно од ветрот и да се враќаат само каде биле
Чинат летни горе и устреми се кон небото па долу кон падот и калта
Виу горе виу долу само по некоја нивна измислена линија и изохипса
Која не може да се повтори овековечи и трајно претвори во патека или автопат
За да врват други кралеви цареви вазали велможи и слуги
И што ако не ги сакаш и игнорираш другите зборови и луѓе
Тие пак ќе постојат окружени од други билки и тревки диреци и дибеци
Дебла и стебла од кои не пркнува ни коренче ни страк
За секогаш да (за)владее уште подебел поголем и пострашен мрак!
MK 
EN