Не одеше работата, само малку.
Премногу бевме Декартовски во пристапот,
а не доволно.
Почнавме кај корелатите меѓу безначајното,
дури не станавме спремни да прифатиме дека има,
всушност, мисла, чувство,
бидување човек,
лесно облечен.
Таа ги носеше само своите зборови,
и веројатно малку сол.
Дефинициите беа влажни,
Како и облините, Навистина, бидејќи,
каде сето тоа завршува?
И каде започнува?
Кои мисли се мои?
Кои клетки со опавчиња
му припаѓаат на нејзиното тело?
Не е толку јасно под микроскопов.
Превод: Ана Топенчарова
MK 
EN