Утрово само раскошот на цвеќето ме одржува во живот. Со доаѓањето на зимата, прва реченица е розата на ѕидот од градината. Таа опстојува под молчеливите снегулки, победник над невремето. Ни пишува во својот прекрасен фустан или, пак, молчи со часови, со ливчињата препуштени на ветрот. Кога ќе ја погледнам, таа како да го свртува лицето кон мене, ги отвора тенките усни, нешто запелтечува. Да, розата ја пишува во светлината првата реченица која никогаш не доаѓа од книгите, туку од висините на нашиот малечок живот, од длабочината на болката и на радоста, од сончевиот зрак врз каменот. Ја фаќам в лет и ја гравирам, со нежна рака ја цртам на листот хартија! Јас не ја убивам како оние колекционери на инсекти, пеперутките што ги ловат со мрежа по полињата, тие обожавани ловци во научните книги! Како може некој да им се восхитува на тие литании од лешеви? Само еден претеран вкус за смрт би можел од мене да направи таков колекционер. Да се пишува, болката не е потребна. Болката не е доволна. Единствено радоста може да го возбуди срцето. Ти би сакал да ја опишеш таа радост со толку тивок шепот што би те слушнале на другиот крај од светот. Но ти речиси веќе не пишуваш, ја слушаш тишината минувајќи ја ноќта со факел в рака. Сомнамбул. Во ноќта шетаат ликовите на твоите блиски. Нема страница која може да го избрише сеќавањето на нив. Ги гледаш сите, еден по друг, уплашен, замелушен или смеејќи се чудно.
MK 
EN