Копнеж во черепот, кажан и користен, нишањето на креветите од врес[1] преполовено в грло; Горт и Ахаброк[2], и во старите камени ѕидови ластовичките влетуваат ко ветроносени гласини. Обична ноќ татко ми шетал таму мислел дека го чул духот на Нора Сиер, граничните поточиња се преполнувале од звукот на челичната ѝ патерица која ги отчукувала часовите.
Стари домови и полузапомнети раскажани сказни; ги демневме патеките повикувајќи ја да излезе, подземјето сето оплакува и одвејува со потоци и премини што исчезнуваат и ја чистат пожолтената жолтевка. Незаслушано, селото без покриви минато илјадапати, а отаде, ослабеното кревање и движење на една порта паѓањето на насобраниот мов, и сите ние заслушани.
MK 
EN