На времето, кога бев дете
Татко ми донесе дома батериска лампа
шарите на стаклото налик на фаровите на денешните коли
Тоа беше првиот апарат за светлина во нашите краишта
зракот кога му заискруваше, чудесно ноќта ја делеше на две.
Едно утро, бабичка од соседството се појави на нашата врата
– Синко, ќе ми дадеш ли малку огин од твојата машина,
ми треба да ја запалам печката.
Татко се насмевна – Тетке, ова чудо нема огин, само светлина
Го палиме само кога е мрак за да можеме
да видиме каде одат сурите ридски патеки.
Ах – рече бабичката – колку добро би било кога би имало и малку огин
кога ноќта доаѓа, се грижам како ќе запалам огин следното утро.
Татко ми остана молчелив долго потоа.
После сите овие години, светлината од лампата,
желбата на бабичката за оган и беспомошноста на Татко
сè уште ми одекнуваат како песна за иронијата на нашето време.
MK 
EN