Се видов себеси меѓу мртвите,
како си го кријам лицето под чадор на дождот,
во црна наметка,
како вечерна сенка.
Сакав да запеам песна, чудна песна
за коњи, кранови и бродови,
проста песна без цвеќиња и птици,
без изгрејсонца и љубовни случки.
Но усните ми беа зашиени цврсто;
ушите, полни со земја.
Потоа, ненадејно, сонцето изгреа.
Препев од англиски јазик: Зоран Анчевски
MK 
EN