Стојам сам во степата со ветерот што заминува
Сувите треви поплакуваат на нивните корени.
Забраздените сини планини се неподвижни
Мојата душа е пламната во воздухот што го дишам
Кратенките на сложени зборови летаат пролеани со крв
Мислев ќе бидам преплашен, но облаците ги прикрија моите стравови
И беа кренати кон небото, додека ги везеа ситните магли
Светкањето идеше оттаму речиси без прорез да влезе игла и конец.
Со чувство на замор и зашеметеност во кругот на безграничните желби
Сепак невозможно е да се чека, среде шумот на реката.
Потсетувајќи ме за меките нежни снегулки, паднати неодамна
Чавките заминаа пркосејќи се со сушноста на есента што имаше тешка додавка
Грижејќи се за белите прекривки на заминатите од овој свет
Очите ми солзат додека ги гледам како тие си заминуваат.
Од моето оплакување среде грмотевицата дожд се истура
И скокоткање во стомакот низ тихи треперења.
Одеднаш се освестив дека сонувам и веднаш ја пресеков жилата на времето
И ги затворив очите повторно. Сакав да запаметам сѐ што видов во сонот.
Сѐ уште нема сцена да се види што и да е јасно, сето тоа е толку матно
Се сеќавам само дека стоев во степата со ветерот што заминува
Едвај ги отворив очните капаци што ги издржаа влажните клепки…
MK 
EN