Го
чекав
времето на дрвото,
за да побарам дозвола од Бога
– Оној или Онаа што нема име ниту облик –
тука каде што умеел да ги поднесе дланките на еден старец
коишто ја поместија историјата од сезоните. Јас
се струполив во пребројувањето на шумата,
седнав и допирав, му се восхитував
на детето коешто не бев.
Кој си? прашав
Сонцето сум кое никој не го гледа,
одговори. Ги подзатворив очите,
се замолив себеси да не мислам повеќе
на ништо, да го нишанам морето на празнината.
Не ја преслеков душата во мир
што не ни изгреа.
Го насетив
ужасот на материјата,
склопчена, круг во круг,
година за година. Колку ли сме кревки,
рече. А јас те мислев спремен на карпата.
Не, мили човеку, ниту карпата не сонува безметежна
.
Превод од италијански јазик Наташа Сарџоска
MK 
EN