Иако е тешко. Најпрвин треба да се љуби јазикот,
понижен во купови писма, во некролозите, полните лаги,
во темниците на спарните спални, во ракописите на доушниците, во врвежот на пазарите,
во рововите, во смрдеата на бродскиот под, во троспратниот театар,
во кабинетите на истражувачите, на ѕидовите на тоалетите.
Во сивите згради, каде што дното на скалите ги чува
челична верига, за времето, а не човекот,
да го избере моментот кога ќе биде судено да се умре –
речиси распаднат, зарипнат и од бучава и бес
валкан. Значи јазикот треба да се љуби,
тој што беше протеран на земјата заедно со нас, зашто
дури и тогаш во него се одразува
пра-зборот, роден во друг семир.
Ни беше даден, за да се разликуваме од глината,
палмите и дроздот, можеби и од ангелите,
а ние јасно ги разбравме нештата и им дадовме име.
Оние, што со будење на јазикот се обидуваат
да се вратат во изгубениот предел, мора да разберат,
дека речиси сигурно ќе изгубат. Зашто, како што е познато, вратата се
оддалечува побрзо од твоето приближување кон неа;
дарот значи загуба; изграденото
за миг ќе биде срушено. Исто така, нема да влезеш
во туѓ рај (рај, инаку, има многу). Го достигнеш ли,
ќе ги избрише своите траги и ќе го изгуби клучот.
Велат, дека си само алатка. Ти господари сила,
од која би ослепел, погледнеш ли во нејзиното лице.
Не е сосема така. По Јакововите скали ќе се искачиш во сонот,
палајќи, незаштитен со мрежа ќе ги напрегаш силите што ги немаш,
и наеднаш некој горе ќе те поздрави (а може и воопшто да не бидеш таму).
Понекогаш ќе те турне настрана, ќе пререди неколку зборови,
ќе го промени гласот, ќе го поправи падежот и степенувањето.
Тоа ретко се случува, но сепак бива,
и тогаш чувствуваш дека е она што си создал – добро,
зашто буквите пливаат по листот како лед
по река, и наеднаш ќе се појави грмче, брег, насип и град.
Кој ќе го чита тоа (ако воопшто има некој), ниту не вреди да се знае.
1997
Превод: Дарко Спасов
MK 
EN