Ова е најосаменото место во земјава на Нова Година.
Целата долга зима ја минав овде,
лишен од сѐ.
Има цела недела како бродовите прекинаа да пловат.
островот Чуџа се смалува сѐ повеќе,
дури тажните очи веќе не го гледаат.
Не превртувај ја чашата од која пиеш.
Кога ќе ги заминеш триесеттите,
можеш да се спријателиш со празната чаша.
Кажи ми, ветру: што да посакам за Нова Година на овој забатален остров?
После досадното, многу досадното читање
под светлото на газиената ламбичка,
бладам една пијана реченица
но само со самогласки не се слуша
дури до гробницата на вдовецот надвор.
Па, ветру: нека не живее никој овде, освен оние што овде ќе умрат.
Издржливоста е најдолгото патување.
Дури и бродовите да ги навјаса луњата,
Ќе испловам, иако немам капут.
Кажи ми уште еднаш, ветру: за што повеќе да се надевам на Нова Година?
Од утробата на пансионот, кашлици бегаат
едни по други, само тоа можам да го слушнам.
Еден ден ќе се вратат, престорени во локалниот дијалект.
Ах, новогодишни честитки, живи закопани од дивите вртлози на островот Чеџу.