Од порив кога име едно ми иде,
светлото име на големиот Блаже Конески,
зурлите на земјава пламено ечат
и боите живи ги будат на виножитото тие.
Кај секој вистински македонец
при неговиот спомен благодарност блика,
а жените и мажите во чест негова
срцата ги сполотуваат свои во единствен жар.
Крешти силниот ветер по вишните жита,
а опојот моќно се шири на сонцето
крај огништето во Небрегово, во Прилеп и Скопје
и крај изворите најбистри на Дрим
делото на Конески да го пофали.
Од умот негов канонот светол се роди
на јазикот македонски, утроба на словените.
Со разум и жар тајните ги појасни тој
на чистите самогласки, давајќи им светлина вечна
на изделканите согласки лични.
Одгласи древни долови тој во јасната синтакса,
ред и мерка постави кај глаголите
сричајќи го сонцето на граматиката
со изучениот ритам на систолата и дијастолата.
Постепено ги лишеше тој сенките и примките
од јазичните звуци, бришејќи ги темнините,
заталканата збрка, и така сосема чист,
со пламениот здив на гласот свој,
ја исполни со смисла тој проѕирноста,
враќајќи го пламенот, изгубената гордост
на убавиот и звучен јазик на Македонија.
Овој неизбришлив јазик ја извиши снагата своја
со насмевката возбудена
на цел еден народ кој по толку векови
еманципација стекна, жетта си ја згасна,
отфрлајќи го вечното слугување свое
под јаремот на туѓите слова.
Надешта и слогата на овој древен род
напредна чекор по чекор со зборот свој чист
душата да си ја најде, слободата вишна
украдена од империи моќни.
Редици старци, млади и мажи распалени
пранги скршија стегнати
кога одекнувачкиот повик го чуја.
Ослободените раце нивни се преплеткаа
старо оро да заиграат.
О тешкото, помогни ни, води не
во овој виток бран нозете што ни ги крева
со смелата убеденост во вербата на сонот твој,
врзувајќи не за сонце од пролет непобедлива
и така, свесни за сопствената сила,
да го продолжиме ние патот на Конески.