Т’га за југ

Орелски крилја как да си метнех,
И в наши ст’рни да си прелетнех!
На наши места ја да си идам,
Да видам Стамбол, Кукуш да видам.
Да видам дали с’нце и тамо мрачно угревјат како и вамо.

Ако как овде с’нце ме стретит,
ако пак мрачно с’нцето светит;
на п’т далечни ја ке се стегнам,
и в други ст’рни ке си побегнам,
к’де с’нцето светло угревјат,
к’де небото ѕвезди посевјат.

Овде је мрачно и мрак м’обвива,
и темна м’гла земја покрива;
мразој, снегој, и пепелници,
силни ветришча и вијулици,
околу м’гли и мразој земни,
а в гр’ди студој, и мисли темни.

Не, ја не можам овде да седам,
не, ја не можам мразој да гледам!
дајте ми крилја ја да си метнам
и в наши ст’рни да си прелетнам;
на наши места ја да си идам,
да видам Охрид, Струга да видам.

Тамо зората греит душата,
и с’нце светло зајдвит в гората;
тамо дарбите природна сила
со с’та раскош ги растурила:
бистро езеро гледаш белеит,
или од ветар сино темнеит;
поле погледнеш или планина,
сегде божева је хубавина.

Тамо по с’рце в кавал да свирам,
с’нце да зајдвит, ја да умирам.

If I had an eagle’s wings
I would rise and fly on them
To our shores, to our own parts,
To see Stamboul, to see Kukuš;
And to watch the sunrise: is it
Dim there too as it is here?

If the sun still rises dimly,
If it meets me there as here,
I’ll prepare for further travels,
I shall flee to other shores
Where the sunrise greets me brightly.
And the sky is sewn with stars.

It is dark here; dark surrounds me,
Dark for covers all the earth,
Here are frosts and snows and ashes.
Blizzards and harsh winds abound.
Fogs all around, the earth is ice,
And in the breast are cold, dark thoughts.

No, I cannot stay here, no;
I cannot look upon these frosts.
Give me wings and I will don them;
I will fly to our own shores,
Go once more to our own places,
Go to Ohrid and to Struga.
There the sunrise warms the soul,
The sun sets bright in mountain woods:
Younder gifts in great profusion

Richly spread by nature’s power.
See the dear lake stretching white –
Or bluely darkened by the wind,
Look you at the plains or mountains:
Beauty’s everywhere divine.

To pipe there to my heart’s content!
Ah! let the sun set, let me die.

преведено од: Graham Read

Comment avoir des ailes d’aigle,
et m’envoler dans nos régions,
m ’en aller dans nos pays,
voir Istanbul, voir Koukouche
voir si la-bas aussi, le soleil
apparait sombre, comme ici.

Si comme ici le soleil me rencontre, si là-bas aussi, le soleil luit sinistrement, pour un lointain voyage je partirai
et dans d’autres pays m’enfuirai,
là où un soleil clair se lève
et où le del s&mc des etoiles.

II fait sombre ici, les ténèbres enveloppent, un obscur brouillard couvre la terre, et des gels et des neiges et des poussières, et des vents puissants et des tempêtes, tout autour, brouillard et terres gelées, du froid dans la poitrine et des noires pensees.

Non, je ne peux pas tester ici, non, je ne peux pas regarder ce gel!
Donnez-moi des ailes pour m ’en voter dans nos régions, m’en aller dans nos pays, voir Ohrid, voir Struga.

La-bas, l’aurore rechauffe fame, et un soleil clair se couche sur la foret; la-bas, avec splendeur, la force naturelle a repandu ses dons:
Tu vois blanchir le lac limpid, tu le vois, À cause du vent, s’obscurcir en bleu; et que tu regardes la plain ou la montagne, la divine beauti est partout.

Là-bas, de tout coeur, je voudrais jouer du pipeau, et que le soleil se couche et que je meure.

преведено од: Eugene Guillevic

Krah’t e shqiponjës sikur unë t’i vej
dhe n’trojet tona t’fluturoj andej,
në vatrat tona atje të arri,
të shoh Stambollin, në Kukush të rri;
të shoh dieilin dhe atje si nxe,
lind si këtu i errtë, si iind n’këtë dhe!

N’se atje dieiii si këtu më pret,
nëse drit’ e tij në errësirë është tret’,
për rrugë t’largta tash po shtrëngohem
dhe n’vende tjera unë do t’largohem,
ku lind m’i ndriçëm më i ngrohtë dielli
dhe ku stoliset me yje qielli.

Këtu është errësirë teri më rrethon
dhe mjergull e zezë tokën e mbulon,
cegmi e dëbora këtu mnershëm pjalmojnë,
duhi të egra, shtërgatat fërshëllojnë,
rretherreth mjergull akulli mbi tokë –
nëi krahëror ngrica mendim ’ / errtië
n’kokë.

Jo, unë nuk mundem tash këtu të rri,
jo, unë nuk mundem të shoh këtë acar!
M’i jepni krahët si shqiponjë t’i vej
mbi trojet tona t’fluturoj mandej;
në vendet tona unë atje të arri’,
t’shoh t’bukrin Ohër, Strugin në stoli.

Atje dhe shpirtin e ngroh çdo agim,
dielli pas malit prendon në shkelqim;
dorë e natyrës atje i shpërndan

dhuntit’ e veta begatshëm çdo an’:
liqenin e kthjellt kur n’dritë zbardhohet,
ose nga era n ’kaltri errësohet;
mandej sheh fusha sheh male e vrri –
kudo e zotit është kjo bukuri.

Atje me zemër t’ja them unë fy’llit,
t’prendoji dielli, t’vdes n’mes të pyllit!

преведено од: Enver Gjerqeku