вечерни стихови
една жена беше на интензивна нега
во магла од преврски
со тампони во ноздринките и врз рацете
што се раздвижуваа, и се беше метално,
но таа, расечена,
беше само едно нејасно време, запрашано и опијането,
само една тажаленка без глас кога вознемирениот човек
се наведнуваше врз неа за да ги брои секундите,
но таа, под инфузија,
беше чист меѓупростор покрај одржуваната граница,
под товарот на клепките и на длабоката ноќ, кога тој, наведнат врз неа
ги мрмореше овие зборови, сите овие зборови што таа не ги слушаше.
откако посетата заврши, еден брз поглед, последен
за тој ден, ја обвитка со сонливи тишини.
испрашување, одречување на надежта се како црната ружа
всушност услови за постоење на надеж.
тој ја соблече белата блуза што беше обврзна, замина бавно,
чувајќи го во себе проѕирното лице обвиткано со лесни гази.
пред колку време тоа се случило? каде? во кое скриено утро од сеќавањето?
кој беше тој човек? кои зборови ги изговори?
денес веќе не знам. тоа е како кога на улица ќе се здогледа силуета зад завесите
фатени од провев. понекогаш си велам дека тоа сум јас,
но се прашувам, исто така, дека можеби е некој друг на мое
место, во некој свијок од времето,
што ги мрмори сосема тивко заборавените зборови?
но ако тоа не бев јас, како можев да го знам тој задушен глас
што стивнуваше се додека не стана нечуен
освен во срцето? а ако бев јас, како можев
да зборувам со еден глас толку внатрешен, толку придушен?
тоа е затоа што барам други начини на случување во светот,
други јазли во грлото, но промислени поладнокрвно, други
пожестоки напнатости,
пооддалечени од непосредните чувства,
и нема никогаш повеќе да изговорам толку темни зборови.
не е важно кој беше тоа. морињата, ветровите
минале, удирале, ги изглодале вистините, поединостите.
на интензивна нега имаше една жена
која ги слушаше низ магла звуците што не можеше да ги чуе.

vésperas
uma mulher estava nos cuidados intensivos
enevoada em suas ligaduras
e tubos nas narinas e nas mãos
que se agitavam e tudo era metálico,
mas ela, a retalhada,
era só tempo incerto, interrogado e trôpego,
só gemido sem voz quando o homem ansioso
se debruçava na contagem dos segundos,
mas ela, a gotejante,
era um puro intervalo numa frouxa fronteira,
só um peso de pálpebras e noite espessa, quando ele, debruçado,
murmurava as palavras, as que ela não ouvia.
terminada a visita, um olhar de relance, um último
desse dia, cercou-a de silêncios pensativos.
a interrogação, a negação da esperança são como a rosa negra
das condições da esperança.
despiu a bata branca obrigatória, foi-se devagar
e guardou-lhe o rosto translúcido envolto em gazes leves.
há quanto tempo foi? em que lugar? em que manhã furtiva da memória?
quem era o homem? que palavras proferia?
hoje não sei. é como ver da rua uma figura entre cortinas
numa corrente de ar. às vezes penso que era eu,
mas pergunto também, seria alguém por mim, numa curva do tempo,
a murmurar tão baixo palavras esquecidas?
mas se não era eu, como é que soube dessa voz comovida
a resvalar assim até ser inaudível
fora do coração? e se era eu, como pude
tão de dentro falar, tão apagadamente?
porque eu procuro outros andamentos do mundo,
outros nós na garganta, mais pensados a frio, outras intensidades
sacudidas, mais distantes da emoção imediata,
e nunca mais diria palavras tão obscuras.
não interessa quem era. os mares, os ventos
rolaram e rodaram e foram erodindo verdades, circunstâncias.
estava uma mulher nos cuidados intensivos
e ouvia enevoada os sons que não ouvia.