Таа секое утро идеше да налее вода
како стар лилјак што се тетерави по полето:
зарипнатата кашлица на пумпата, ѕвекотот на кофата
и неговото диминуендо дури се полнеше
ја најавуваа. Го помнам
сивото скутале, набиеното тенеќе
од преполнетата кофа и треперливиот
пискав глас налик на чкрипежот од пумпата.
Ноќум, полната месечина се креваше над нејзиниот покрив
и се провираше низ прозорецот за да легне
во водата оставена на маса.
Тогаш се веднев да голтнам уште голтка,
да останам верен на советот напишан врз нејзината чаша,
Помни го Тој што ни дава, избледнет троа на работ.