Поетот се врати за да биде поет
по децении минати во добрина.
Нели можеш да си и едно и друго?
Не. Не во јавност.
Можеше, еднаш,
да се повлечеш кога Бог сè уште грмеше одмазда
и го сакаше мирисот на крвта,
и не се занимаваше со лизгаво простување.
Тогаш можеше да шириш темјан и фалба,
и да го носиш својот змиски ѓердан,
и смачканите черупки на непријателот да ги пееш
со химни од понизен хор.
Без учтива насмевка, без печење колачи,
Без Јас сум фин човек, стварно.
Добредојде назад, мил мој.
Време е да го обновиме бдеењето наше,
време е да ја отклучиме подрумската врата,
време е да се потсетиме
дека добрината на поетите има две раце:
умешна и страшна.