Стасавме на Прочида со бротче

во квечерина, и неколкумина се симнаа,

но нашата цел беше Искија.

Промрморив на твојот јазик

дека ова не беше нашиот остров,

но останав маѓепсана од низата куќички

со боја на олеандри и на кајсии,

со спокојни полумесечинки на балконите.

Пловевме понатаму и беше ноќ кога стасавме.

На Искија останавме една недела,

крај замокот oд поштенските марки

што го лижат црни и зелени бранови.

Живеевме во очекување на фотографиите

што ги сликавме дома. Не сакаше да се вратиш.

За тебе Искија засекогаш остана среќниот остров.

А јас го сакав копното

за да направам живот од островот.

Ти, штом стапна на копно, веднаш побрза пак да тргнеш.

И еве ме, по толку години на Прочида,

спроти Искија, среќниот остров.

Тука ги пружав и ги собирав алиштата.

На Прочида брановите се мои,

како и косите: ги чешлам,

ги превртувам и размислувам при нивното плакнење.

Јадам од рибите, собирам лимони,

ја посматрам во огледало

и Искија ми се чини далечна.

А сепак, кога наеднаш ќе ја видам целосно сета,

со облаците кои надвиснале над неа,

собрани на купче налик на мрежите,

си мислам дека е ова твојот начин

да се сториш жив, да ја исцрташ во воздухот конечноста.

Те помешав со копното, а ти беше море.

Беше лажен пристан на еден опасен кеј.

Сега ја гледам Искија,

бидејќи Прочида ме научи на контемплација.