Чувствителни сме, скриени
во сопствената тежина,
завиваме како ветрот
додека зборовите ни се лепат
по грлото.

Се киваат вистини по улиците. Липите
ги уништуваат слабите имунитети.

Трансформацијата на несреќниците продолжува…

Чекориме молкум низ градот сенка,
озарени се само тажните лица на оние
кои во себе носат болка.

И облаците се како луѓето, секој
си ја носи сопствената тежина.

Само тишината ни ги крева шапките.