И ти се сеќаваш

на тие стари времиња

со покани дописници и наивни честитки

летото беше поминато како апокалипса

над нашите тела и сништата

задушено од анксиозност беше чекањето

а под офкања се тресeа амбасадите

не можам да го заборавам твоето убедување

и чистата светлина

под небото на миговите на бегањето …

Потоа дојдоа дождовите

нашиот копнеж стана далечен

а анксиозноста бледееше

како коцка мраз со истопени страници

Други состојби паднаа над сетилата

и впечатоците станаа магловити 

како жедта што се оддалечува од вниманието.

Сега само во случаи те мислам

без да се насочам, како учесниците

во ритуали на годишнини, каде се заборава причината.