Директорот Абе Судому, од Јапонија:
страшен човек, со заоблените очила,
црвени како најлута пиперка.
Кога врвеше и тропаше по ходникот
со затропотените влечки
направени од пар стари чизми,
гробна тишина се задаваше над секое одделение.
Во втора година на часот по етика,
нè запраша што се надеваме да станеме во иднина.
Децата одговараа:
Јас сакам да бидам генерал во Империјалната Армија!
Јас сакам да бидам адмирал!
Јас сакам да бидам новиот Јамамото Исороко!
Јас сакам да бидам болничарка!
Јас сакам да бидам механичар во фабрика за авиони
и да правам авиони
за да ги победиме Американските и Британските ѓаволи!
Тогаш директорот Абе ме праша мене за одговор.
Скокав на нозе:
Јас сакам да бидам Императорот!
Само што ги изговорив зборовите
гром падна од небесата:
Јавно го хулевте величественото име
на неговото Империјално Височество: истерани сте веднаш!
Кога го чув тоа, се струполив на столот.
Но класниот молеше,
татко ми облече чисти алишта и дојде и молеше,
и за влакно, наместо бркање,
бев казнет да поминам неколку месеци
во сортирање пластови скапан јачмен
кој стоеше во школскиот двор
да ги одделувам зрната уште здрави за јадење.
Секој ден бев затворен во реа на распаѓање
и таму, под горештото сонце и поројниот дожд,
сфатив дека сум сам на светов.
Откако тие три месеци казна завршија,
на часот по етика Директорот Абе рече:
Победуваме, победуваме, победуваме!
Штом великата Јапонска армија ќе ја добие војната, во иднина
вашите полуостровски луѓе ќе одат во Манџурија, во Кина,
на важни владини позиции!
Ете тоа го рече.
Тогаш се појави еден Б-29,
и дури сребрениот 4-моторен авион минуваше над нас
директорот свика најгласно:
Ѓаволи! Тоа е непријателот! врескаше бестрашно.
Но рамената му клапнаа.
Вресокот му се претвори во осамен мрмор.
Дојде 15ти август. Ослободување.
Замина за Јапонија во солзи.