Пред некој ден еден од мртвите стана од гробот.
Со истата насмевка, секојдневните алишта обновени од пепелта,
си раскажува сѐ за него. Насекаде околу него сјае водеста светлост.
Зборува колку што може, потоа заминува како писмо.
Крај мене помладиот брат, прочистен во тело и срце, го испраќа.
Секое попладне ни поминува вака, во поздравување и испраќање.
Понекогаш ги слушам мртвите на античка Кореја како разговараат.
Често пропуштаат по нешто, си мислам.
Како можат да откријат сѐ во едно кратко воскреснување?
Нивната приказна, пред да умрат и потоа, е неискажлива со неколку зборови.
Откако ќе ги испрати, брат ми занемува како празна чинија.
Облечен лежерно, секогаш ги пречекува гостите од отаде,
со чисти стаклени бариери на табуа поредени долж ходникот
Одговара просто со тивок глас на она што го кажуваат,
срцето му е отворено, спремно да прими сѐ, само.
Секое попладне ги пречекуваме и испраќаме гостите од задгробниот живот.
Светлината зад прозорецот е сончев часовник со кој го мериме времето.
Секој збор што брат ми го слуша од мртвите
е првин исушен на сонце, потоа зачуван.
Навистина, овој свет е другиот свет, огромен и простран;
светов е гробница.
Изутрина, да не ги испраќаме оние што ќе дојдат, ајде нека живеат со нас.