Беше есен кога жителите на Непредвидливата Непредвидливост
ги зафати бран на неопислив нагризувачки немир –

нивните бледи лица на моменти речиси се губеа во него.

Ништо не знам за тоа, никогаш не сум бил таму. Главата
ми е празна. Го кажувам само она што ми го носи
брзата настојчива плунка на исповедната промена
чекор по чекор. Нараснува! Немирот
навлегува во мене: „светлото и збунетите нозе
што чекорат“. Каде сум?