Пред волот да ти згази на јазик,
кажи го тоа што е;
како бројниот зелениш во оваа градина
се ведне, чудесно. Кога врне,
треба да си со него, да чезнееш со петте сетила, премногу свесна.
Но душата ти é; твојата душа,
                                                     што откако тебе те зачува за тебе
за некое време,
                                 си се насели тука,
па сега лунѕа по градината; невидливо зелена.

*

Пред трн магарешки да ти се закачи за усна,
изговори глагол;
                               белото цвеќе што го засади копнее од љубов
по самракот; а самиот самрак
се чини е вљубен
                                во сопственото име.
Часот кога нештата ти се доближуваат
                                                             колку што кураж ги носи,
допирајќи ти ги усните со свои именки.

*

Пред сончевиот сач, месечевата лач,
тебе сеедно ти се,
                                 што друго да се рече?
езерското сонце и езерската луна
се дурска и молска музика
                                                  ко светлина,
а зборовите скромни, срамежливи, гувеат настрана;
лилјаци првкаат над кожата од водата.

*

Пред камен да ти ја затне устата,
                                                            опиши
како ова вечерно небо бавно ги
                                                            прозева
                                                             ѕвездите;
а бојата се повлекува, радост
                                                     во обратен смер; помудра.

*

Пред жолтеникавиот, со ѕвонца накитен воздух, да не може
да се дише, чуе, види, да каже
                                                       време;
миг што сам по тебе посега
                                                  отаде полињата;
трепти виното во твојата чаша.

*

Пред мовта
да ја прочита браиловата азбука на твоите љубовни средби,
пополни го меѓу-просторот на тирето;
                                                             поврзувајќи го ништото пред,
со ништото што чека.

*

Пред дуријата да зарине во латинскиот мрак,
дозволи дрвото-свештеник
да ја чуе твојата свадбена заклетва,
кога веќе си на колена.

*

Пред Бог вечно да не е,
кажи си молитва; признај ја
нивната нежна човечка моќ.

*

Пред палец да ти мироса чело,
кажи го тоа што порано сакаше да го кажеш.

*

Пред пред волот да ти згази на јазик.
*
*
*