Во безличниот предел каде сè изгледаше потполно исто и

мирисаше потполно исто, каде поларната мечка итро си го 

криеше црниот нос при лов, хаската со темно крзно, пак,

 

имаше бела глава за насмевката да си ја сокрие 

среде снегот. Нејзиниот господар штедро ја даруваше

штом го удреше меланхолија – рибји глави полни со мозок,

 

мевца во најразлични бои, такви работи. Па така се стори 

посилна од нејзините црнолики браќа и сестри, на кои среќата

беше толку видлива колку што им беа долги разлигавените јазици.

 

Тие, пак, мораа да се задоволат со сушени уши од фока 

и посолено месо од нарвал. И покрај тоа, беа среќни,

со насмевки големи колку белиот кит и видливи како

 

поларната светлина. Таа научи дека полесно е да се скрие среќата

отколку да се лажира тагата, дури и кога меланхолијата 

на господарот си бараше друшка. Белоглавата хаска не знаеше 

 

зборови кои значеа „снег“, за разлика од господарот кој, пак, имаше

инаков збор за секоја снежна нијанса. Незнаењето го надоместуваше

со своите лаежи. Лаежите ѝ беа бели и се претопуваа со снегот.